Vivir
Transcorren os días dedicados a observar a entrada e evolución dos trebóns sobre o mar, escribir a historia dun fantasma doente nunha abadía cisterciense, organizar as cores para pintar mandalas e pasear cando o tempo mo permite.
B e mais eu temos horarios bastante diferentes, así que polas mañás, mentres el se esmera na súa actividade favorita, eu saio ao mundo exterior a mercar a prensa, charlar coa quiosqueira e a panadeira, deixar que o fisio me mace ben mazada e facer outros recadiños de pouco peso. Tras un xantar lixeiro, métome na cova a batallar co maldito ordenata, manter ao día o correo, ler o que outros teñen que contar e, por fin, encararme con Melquíades, o seu sandador e demais personaxes que xa comezan a ter decisións propias. Érgome de cando en vez para estirar os músculos, merendar, prepararme té ou pensar nalgunha dificultade que me xurda.
Á tardiña, cando o choio non dá máis de si, sento na sala co libro dos mandalas e os lapis de cores e déixome levar polo instinto. Descubro unha facilidade para combinar e harmonizar tons que me sorprende; anímome cos acertos e non permito aos desacertos que levanten a voz. Caladiños están moito máis guapos.
E non, non me aburro un só segundo.
Ningún comentario :
Publicar un comentario