Lévanme dunha editorial a dous centros de ensino, un público e outro privado, para falar da miña última novela publicada. Respiro de novo os aires dun instituto onde, casualidades da vida, atopo un antigo compañeiro de facultade que leva xa dezaseis anos impartindo clase nel; no tempo en que non nos vemos xa tivo dous fillos aínda que non lle aprecio moitos cambios no físico. Será que aos homes se lles nota menos o paso dos anos? Mándame recordos para B, con quen tamén compartira bacharelato. Ai!, dígome, como somos tan maiores?
O primeiro grupo de rapaces semella bastante interesado e fanme algunhas preguntas difíciles de contestar. Por que escribes libros? Por que a acción transcorre nunha cervexaría? Como se che ocorreu facer esta novela? Por que non escribe en español? O segundo grupo, porén, ten máis ganas de saír ao exterior que de atender as miñas palabras, o que non me estraña dado que se achega a hora do xantar e levan toda unha longa mañá metidos entre catro paredes.
No cole privado a cousa é bastante diferente; baixan en orde, colócanse en orde, calan axiña e, despois de falar eu, frítenme a preguntas e comentarios tras uns momentos de corte inicial que axiña lles pasa. Todos e cada un aparecen co seu exemplar para que llelo asine ao remate e, durante breves momentos, teño a sensación de ser unha escritora de verdade, desas que atenden colas e colas de lectores nunha feira do libro calquera.
De volta, o representante da editorial e mais eu comentamos o transcurso dos acontecementos e chegamos á conclusión, mal que nos pese, de que no ensino privado hai moita máis disciplina ca no público. Por que será?
Ningún comentario :
Publicar un comentario