Despois de facer a compra semanal, adoitamos dar un paseo pola praia ou polo monte; acotío, cando o tempo está bo, atopamos moreas de persoas vestidas coas súas mellores roupas facendo o mesmo. Adultos, nenos e cans aproveitan o día espléndido para respirar aire fresco e fuxir da contaminación da veciña cidade, bastante mesta nos últimos meses pola ausencia de chuvia.
A semana pasada, desde Monteferro, podíase ver unha especie de boina escura aboiando sobre ela, coma se un señor malvado decidise estender as súas gadoupas sobre a alma dos seus habitantes. Non é de estrañar que fuxan durante unhas horas do ambiente cargado que se debe de respirar alí.
Poucas veces atopamos coñecidos, mais onte un vello amigo da nenez de B, coa muller e a filla, xurdiu de entre a multitude e permanecemos un bo pedazo charlando ante unhas cervexas, lembrando vellos tempos e comentando os novos. Xente agradable, sen dúbida, con quen cambiar impresións.
Á noitiña, con ese ceo multicolor que cada vez máis evoca a primavera, ía fresco e apresuramos o paso para non aterecer. Acharemos de menos estas paisaxes? Por veces dubídoo, vendo estoutras
imaxes que compensan as perdas.Gústame o horizonte baixo de Ítaca, tan limpo e puro, que permite mirar moi lonxe sen sentir que o mundo ten un comezo e un remate, igual que eses universos de papel que colles con ilusión porque todo neles é noviño e sorprendente. O novo destino para min é coma un libro que agarda o momento de ser collido entre os meus dedos, trementes quizais, e me poña a pasar as páxinas con avidez.
Entrementres, gozo do que hai no presente.
Ningún comentario :
Publicar un comentario