O primeiro libro que lle leo a Haruki Murakami é este Tokio blues do que tanto escoitara falar e que foi a novela que o revelou a Occidente. É este un libro no que destaco a fluidez do narrado, coma chuvia maina ou o correr da auga nun regato, cualidade que aprecio porque permite irse metendo na obra pouco e pouco, sen estridencias. Gocei dela a pesar de que a tradución non é a mellor posible e duns cantos erros que se fixeron evidentes incluso para min, que ando un pouco distraída ultimamente.
Por momentos o estilo lembroume El elogio de la sombra de Tanizaki, ese pequeno ensaio sobre a beleza das sombras e a fealdade da luz inmisericorde, quizais porque comparte con Tokio blues ese xeito de contar pausado, sen présas, en que as palabras van fluíndo en aparencia sen esforzo.
Se tivese que apoñerlle algo, se cadra me inclinaría por ese gusto polas miudezas que ás veces me impacientou. Preguntábame que podía achegar á obra que o narrador lave os dentes, se duche, seque o pelo co secador e se vista despois de facer a colada os domingos, por exemplo, nunha sucesión de xestos cotiáns que rara vez se ve nunha novela occidental, cando menos deste xeito, como formando parte importante da trama.
Como xeito de afastarme dese pouso de melancolía que me deixou a lectura, ando agora con Sangre de tinta de Cornelia Funke, continuación de Corazón de tinta, que lera o ano pasado e que tanto me gustara. Polo pouco que levo lido, promete aventuras, acción e boa literatura -non só para nenos.
Ningún comentario :
Publicar un comentario