Alterno os libros de As crónicas de Narnia con outros, máis que nada porque tiña unha curiosidade tremenda por coñecer algo de C.S. Lewis, de quen só sabía que fora amigo de Tolkien e, coma el, afeccionado á creación de mundos entre fantásticos e mitolóxicos. O meu fisio dixérame que eran libros para nenos moi pequenos, aínda que ignora que a min iso non me importa á hora de ler. Non adoito distinguir entre literatura infantil e de adultos cando me enfronto a un libro de ficción; o único que lle pido é que me conte unha historia ben trabada e ben levada, que a ser posible me mergulle no ambiente que describe, que me entreteña, por suposto, e que me achegue algo máis ca unha simple secuencia de palabras. En suma, só distingo entre boa e mala literatura ou iso creo.
Ao principio -vou polo quinto- desconcertoume a sensación de que a historia pedía unha maior extensión, coma se as duascentas cincuenta páxinas do primeiro tomo non chegasen para crear un mundo; agora decátome de que ese mundo se vai desenvolvendo paseniñamente a través dos demais tomos ao xeito dun tapiz.
Creo que está tendo éxito entre a xente miúda, quizais porque é un clásico xa e estes nunca pasan de moda.
Ningún comentario :
Publicar un comentario