Non quedan moitas sen abrir, as que conteñen obxectos miúdos que se van coleccionando cos anos por obra e graza de amigos e caprichos.
Na mesiña baixa de teca coloquei por fin o tapete de seda morada sobre o que dispuxen a bóla de cristal sobre a súa base, o Buda sedente e o viaxeiro, o san Pancracio, a Shiva e a Tara, sen esquecer as sete boliñas de cores que tanto me suxiren. Quedan as cunchas, que terán que agardar a que colguemos o seu moble.
Apuntamentos de dúas carreiras xorden coma vellas pantasmas para lembrarme que fun unha boa estudante, cando menos cumprín como mellor souben. Cadernos e folios cubertos con letra grande, subliñados en vermello, sen outros colorinchos. Traballos devoltos polos profesores cando fixeron limpeza nos seus despachos tráenme á cabeza a cantidade de horas que pasei elaborándoos: don Quixote e as súas mulleres, os narradores, Quevedo, Bécquer, Lope de Rueda (uf!), dialectoloxía, as cantigas de Santa María... permanecen quedos en folios amarelados polo tempo. Outrora estiveron tan vivos!
Pero sigo en movemento, intento non pararme, algo me remexe por dentro. Algo.
Ningún comentario :
Publicar un comentario