21.9.06

Libros

O pedido de Biblos tróuxome Ollos de auga de Domingo Villar e Corredores de sombra de Agustín Fernández Paz. O primeiro é unha novela policial sinxela, ben levada, sen grandes ambicións e doada de ler; se cadra abondo previsible pero, en calquera caso, amena e coa facultade de captar a atención. Seica está traducida ao español e ao italiano.
Corredores de sombra preséntanos o misterio dun cadáver atopado nun pazo durante unhas obras de restauración; levaba emparedado cincuenta anos e amosaba un furado de bala na cabeza. A investigación que a protagonista asume retrotráenos, unha vez máis, aos anos da guerra civil española e da posguerra. O estilo é tan fluído como nos ten acostumados o autor ao longo da súa dilatada carreira, aínda que eu, a verdade, estou un pouco cansa de tanta guerra cicil, se cadra porque a teño máis que sabida e non me gorenta en exceso unha temática que parece estar de moda outra vez. Ben está non esquecer para que non se repita, pero pregúntome se tantos recordatorios como nos fornecen nos últimos tempos non serán contraproducentes. Claro que a novela está dirixida a adolescentes que o ignoran todo desa traxedia e quero supoñer que non lles vén mal que alguén asuma o papel de relator para que coñezan o que pasou.
Entrementres, levo mediada Os libros arden mal de Manuel Rivas, coa guerra civil de novo como fondo, tema que -acabo de dicir- non me apaixona. Xa opinarei polo miúdo cando a remate. Ou non.

11.9.06

As gaitas máxicas

Subimos por unha estrada bastante frecuentada e á fin metémonos por un desvío que indicaba o miradoiro da Garita. O camiño estaba cuberto de arume (pico, chamábanlle en Gondomar ás follas do piñerio) e a brétema espallábase polo monte a bastante velocidade. B dime que se oen gaitas; eu míroo pero aínda tardo un anaco en percibir os sons. E á fin, alí, no medio e medio dunhas rochas, dous gaiteiros embebidos cos seus instrumentos en plena Natureza, completamente sincopados entre eles e con Ela.
O miradoiro está formado por enormes rochas desde as que en teoría se debe ver a ría enteira, ou case. Na práctica, a brétema impediunos gozar do panorama, mais o paseo pagou a pena.
E non esquecerei o son das gaitas ao unísono en medio de piñeiros, pico, cheiro a terra e a estrume, lembrando que aínda hai lugares máxicos en Galicia.

7.9.06

Por fin blogueo

Con calma, abstraéndome dos nenos que xogan nos outros ordenadores, consigo bloguear e ler os últimos posts e comentarios dos meus blogs habituais. Nalgúns sitios non podo deixar comentarios porque non me lembro de que contrasinal escollín no seu día para Peke; que lle imos facer.
Un berra "non dispares", outro "non me deixa ser terrorista" e fico abraiada porque non imaxinaba que nos cíberes houbese tanta clientela miúda. Será que non coñezo moito da vida actual.
Levei a B ao instituto (non esquezamos quen é a taxista da familia) que queda no curuto dun monte en medio da nada. Pantasmas de árbores queimadas rodean un edificio pintado de rosa sucio que máis parece un cárcere ca un centro de ensino. Pero iso será o de menos; o de máis é que por fin haberá un horario completo da súa especialidade. E por riba B é unha das poucas persoas que está desexando empezar de novo a traballar; descoñece o significado do síndrome postvacacional. Bendito el.

5.9.06

Rodeada de xente

Desde un ordenata portátil, cortesía de Patu, rodeada de pombas peteirando coma ratas e de xente sedenta, con B e o propio Patu á beira, cun rebumbio do diaño, intento concentrarme no que fago.
As emocións dos últimos días están xustificadas. Primeiro unha m iniquedada con Muralla, Paleón, Mad e MH; logo o mesmo MH visitou a casa coas súas ideas brillantes; creo que lle gustou. Ao día seguinte viñéronnos ver uns amigos en barco desde a illa de Arousa e fun recibilos á praia do Castro. É unha sensación curiosa esa de verse con xente, case a tiña esquecida na soidade de Monte Lourido, tan tranquilo e tan fermoso. Aquí, na cidade centenaria de Ribeira, estamos adaptándonos devagar, gozando da nova casa e de todo o que implica.
Como é lóxico, aínda non teño liña; hoxe mesmo chamei ao 1004 para protestar enerxicamente, pero creo que a miña protesta será unha de tantas e que o maldito, pero necesario, poste non o poñerán até que lles dea a gana.
Podo prometer e prometo que intentarei ser un chisco máis perseverante e adaptarme aos cíber.
Os enlaces poñereinos desde un ordenador que non me desoriente tanto.
Por certo, volvo escribir.