Papá

Xa o dixo Cesare: papá morreu. Seica o fixo tranquilo e sen sufrir, probablemente sen decatarse, aínda que iso só o pode saber el. Levaba maliño desde novembro, movíase con moita dificultade, pero nunca comentei nada aquí porque se me meteu na cabeza que a enfermidade e a morte son tabús nos blogs, non sei por que.
Era un home algo despistado, coma min, arroutado e bastante rabudo, coma min, boa persoa, quero crer que coma min, e con mala memoria, coma min. Non hai moitos anos que recuperei a sensación de formar parte del e tiven tempo de comunicarllo, algo que me aleda e consola máis do que pensei. Tamén me consola e aleda dun xeito algo parvelo que puidese ver que o meu último libro publicado está dedicado a el, aínda que xa non fose capaz de lelo.
Ao carón da súa butaca tiña un caderno de pastas duras a cadriños azuis que era un intento de diario. As palabras trementes, nunha das entradas, dicían que procuraba recuperar a letra, frase que me entristeceu, pois estaba preocupado nos últimos tempos porque a man non lle respondía aos seus desexos; tamén se lle resistían os números e dende a chegada do euro resultáballe difícil saber canto custaba cada cousa.
Pertencía á xeración do chupete, esa que foi á guerra o derradeiro ano da contenda, e odiaba os militares de xeito feroz porque o obrigaron a estar na mili cinco anos, anos que coidaba roubados. Nunca llelo perdoou. Tamén aborrecía os curas e sospeito que non aprobaría que un deles o despedise, aínda que fose tan prudente e breve coma este e estivese acompañado por un diácono negro coma a noite. Quizais lle fixese graza o acento tan lindo do mozo tanzano.
Morreu, si; e, malia que o vin alí na caixa tan guapo e sereno, cústame aceptar esa realidade. Supoño que é cuestión de tempo. Pero confórtame saber que por fin descansa en paz, que por fin papá descansa.