30.8.07

Herbas

O cilantro ou coriandro é unha planta semellante ao pirixel, pero achega matices diferentes ás comidas, quizais por ese leve resaibo a limón que deixa aló no fondo. Hai tempo que B o plantou á beira da porta da cociña e hoxe, xa seco, estiven recollendo as bólas que, metidas nun pequeno muíño deses de pementa, servirán para condimentar pratos futuros. Foi unha tarefa que me fixo lembrar o tempo en que axudaba a mamá a sacar as burbullas dos tarros da marmelada antes de cocelos para crear o baleiro. Tempos aqueles preñados de inocencia!
Pola mañá tiven sesión de fisioterapia con María, a miña fisioterapeuta desde hai case un ano. É unha muller nova, animosa, entusiasta, de bo carácter e, sobre todo, unha excelente profesional que acrecenta a súa sabedoría con cursos a cada pouco. De todos os especialistas por cuxas mans levo pasado (e xa van uns cantos), esta é da que non podo falar máis ca marabillas, a pesar de que algunhas sesións poidan facer pensar en algo semellante a unha cativa tortura. Inevitable, claro, depende do día.
María aconséllame con ese seu sorriso verdadeiro que pasee (a min que nunha época non tan remota fixen do paseo un ritual cotián de doce ou catorce quilómetros) sempre que poida aínda que me doia, malia que nos últimos tempos ando un pouco baixa de máis e lle perdese o chiste ás camiñadas solitarias. Porque antes me gustaba camiñar en soidade, comigo mesma, pero agora algo cambiou. Por que cambiou? Chi lo sa?.

28.8.07

Outro concurso

Esta vez de fotografía. Preme sobre o cartel para ver as bases.

26.8.07

Mundodisco

Teño escrito máis dunha vez sobre Terry Pratchett, o creador dese disparatado Mundodisco onde case todo é posible. Din por aí que as novelas desta serie son altamente adictivas, que o momento ideal para ler algunha é despois de estar mergullado nun libro considerado "serio", que non todas posúen a mesma calidade (madía leva!)...
Conto cunha reserva abondo nutrida que vai minguando segundo o capricho da lectora. Desta vez enlacei dúas seguidas; tras Guardias! Guardias? (estupenda sátira sobre o poder de todas as cores), metinme con Dioses menores que, entre bromas e veras, nos introduce no complexo mundo das relixións e os seus fanatismos.
A capacidade de Terry Pratchett para sorprender resulta asombrosa; a súa ollada irónica esténdese por tantos aspectos da existencia que se diría que nos atopamos ante un taumaturgo que todo o coñece. Mundodisco cobra vida en cada entrega, recréase un universo multifacético, diferente e semellante ao real, onde podemos ver desde os caducos magos da universidade invisible até ao máis insignificante vendedor ambulante experto na arte de sobrevivir.
Por riba, están ben escritos.

22.8.07

Concurso

Chégame un correo pedíndome colaboración para difundir a convocatoria dun concurso literario. Os interesados poden premer aquí e, unha vez no blog, volvelo facer sobre as letras que bailan para ver as bases.

18.8.07

Crise

Unha crise de fibromialxia tívome esta semana tan debilitada que apenas puiden facer nada por falta de ánimos e de enerxía. Dores por todo o corpo, cansazo infinito, os acúfenos máis entolecidos ca nunca, mesmo molestias estomacais e intestinais. En fin. Aínda non me recuperei por completo, pero intento pouco e pouco volver a unha mediana normalidade.
Mentres, lin El libro de las leyendas urbanas de terror de Jan Harold Brunvand, un folclorista especializado neste tipo de historias e do que xa tiña dous libros anteriores. Confeso que non me deron medo ningún, máis ben servíronme para rir un pouco da credulidade humana. Como é posible que moita xente lles dea creto a historias tan inverosímiles e fantasiosas? En internet é incrible a cantidade de páxinas que existen sobre estes temas. Probade, se non.

13.8.07

Fin de semana

O venres pola tarde coñecín a familia pelacha ao completo con quen estiven compartindo unhas xerras de cervexa e un par de horas de boa conversa. O pelacho non tardou en preguntarme por que levaba tantos pendentes nas orellas e, despois doutra dose de observación, atacou cos audífonos. Saquei un para que o vise e entre o papá e eu explicámoslle como funcionaba. Está moi alto para a súa idade e guapo. A pelacha, unha beleza en miniatura con ollos preciosos e sorriso engaiolador, é unha nena sociable que empata con calquera, teña ou non o seu tamaño.
Sentinme moi a gusto conversando con todos.
Ao día seguinte recibimos a visita de E e C, amigos de Auria que pasan uns días na cidade da oliveira. C xubilouse antes de tempo hai un par de anos e agora inviste parte das súas horas en coidar dúas hectáreas de viñas situadas moi preto das doutro viñateiro. Está moi ilusionado con este proxecto, pero E non o ve con bos ollos porque di que non lle ve o pelo. Amoloume notar a tensión aboiando entre eles. Logo, comentando con B as conversas que mantiveramos (homes e mulleres por cadanseu lado, homes e mulleres intercambiados), chegamos a falar dos xeitos de ser dos homes e mulleres en xeral, dos tópicos que tanto me rebentan pero que, porén, tamén repito (algún, cando menos), e nesas continúo.
O domingo baixamos camiñando á vila e nun portón dun garaxe cuberto de po, moi preto de onde adoitamos aparcar o coche, podíanse ler as seguintes palabras trazadas cun dedo: Peke, Bolli--> fea. Pois vale. Que axiña fixen amigos aquí.

7.8.07

Estrea

É agradable ler por primeira vez un autor e que guste a obra. Aínda que oio falar ben del desde hai anos, que recibiu un gran premio, que conta con numerosos admiradores e que teño nos meus andeis varios libros seus, non se me ocorrera até o de agora botarlle a man.
Ao parecer, Brooklyn Follies é un libro atípico na produción de Paul Auster polo seu optimismo; o protagonista parte dunha situación persoal bastante desoladora para ir avanzando paseniño nun encontro co mellor de si mesmo e dos que o rodean. Lin nalgures que nas historias que xorden paso a paso e conforman a principal van amoreándose os finais felices e que un non sabe que facer con eles. Discrepo. Resulta alentador ver como os problemas se van solucionando, como os seres humanos se axudan entre eles e como eses esforzos dan o seu froito, aínda que algunhas desas solucións semellen rocambolescas. Nada hai máis rocambolesco cá propia vida, así que por que ía ser unha excepción unha obra literaria?

4.8.07

Festas

A cantidade de vendedores ambulantes e atraccións variadas que invaden a vila por mor das festas do verán non deixa de abraiarme, a pesar de que os locais digan e repitan que non valen para nada. Por todas as partes escóitase música, sucédense as actividades para os pícaros na praza do concello, amiúdan as verbenas amenizadas por distintas orquestras para os maiores e hai xente e xente que pasea mirándoo todo. En fin, responde ao que entendín sempre por unha vila en festas que, ás veces, depara sorpresas.
Incluso podes ter a sorte de atopar nun posto de produtos de coiro eses apliques de parede en pel de vaca decorada con henna que andabas buscando para as escaleiras da casa e dar cun vendedor agradable con quen comentas cousas da vida. El e a súa parella (posuidora dun posto de roupa que me gusta onde comprobei con horror que non me servía nada) pasan varios meses en Galicia, de abril a outubro, e sempre engordan un feixe de quilos a base da riquísima cervexa e o pan do país.
É curiosa a vida dos vendedores ambulantes, decote colocando e recollendo a mercadoría, durmindo quen sabe en que lugares, con horarios suxeitos ás circunstancias e ao clima... Para min non servía.