Jota

Jota é un home de idade indefinida, con aspecto de andar entre os setenta e os oitenta, pero podo equivocarme porque posiblemente a vida o desgastou de máis. Axúdase dun caxato para camiñar ao que nin sequera lle sacou a etiqueta do prezo e arrastra os pés embutidos nuns calcetíns e nunhas sandalias. Fixeime nel hai tempo, se cadra pola expresión de cansazo e amargura da súa faciana e por tomar os viños nas terrazas á beira dun colega paralítico que xa non anda con el.
Onte, por primeira vez, vino sorrir. Achegouse á mesa que eu ocupaba con Dona e pediume permiso para sentar; quixen convidalo a un viño pero non o consentiu, dixo que el pagaba. Asubioulle á cadela e esta saltoulle ás pernas (non hai xeito de quitarlle o vicio) e decontado puxéronse a xogar. Acariciouna mil e unha veces até que Dona lle lambeu a cara cun entusiasmo digno de ver; aí foi cando o vin transformado, gozando coma un neno e buscando repetir as lambetadas. Que bonito é -comentou-. Se puidese, roubábao.
Vive na residencia de maiores da vila, navegou por todo o mundo, ten fillos e muller aos que hai tempo que non ve. Na vida -dicía- cómpre aceptar o que vén. Non sabemos quen somos.