Por fin coñecín a Xiana, a pequecha filla de Descalza e Paleofreak, seis meses de sorrisos, ollos máis azuis có mar e unha dermatite que lle ten a pel toda aquelada. Coas súas manciñas collía o dedo que lle achegabas e respondía aos bicos que B lle mandaba polo aire rindo coa súa boca desdenteda. O papá era todo tenrura e no seu colo parecía máis pequena do que é, papou o biberón case sen respirar e logo quedou durmida no seu carriño. Foi unha experiencia ben bonita.
Tamén recibimos a visita de Chicho, o dono do Moucho, cervexaría onde pasei momentos inesquecibles alá en Auria charlando con el e co seu antigo socio, o mítico Toño. A vida cambioulle moito, pero segue sendo o tipo sensato, discreto e maduro que lembro, quizais máis crecido e máis maduro, non en van o tempo vai aprendendo cousas a calquera que estea disposto a aprender.
As nosas visitas familiares amosáronme que a vellez é unha fase da vida que ás veces dá arrepíos, pero que hai que levar con dignidade cando se pode. Incluso o Rex, todo pel e ósos, me impresionou; convertido nun venerable ancián, non deixou de marcarlle o territorio a Dona, que ao seu lado mesmo parecía gordiña. Axiña aplacou as súas manifestacións de cachorra tola que todo o pode en canto el lle dixo mira, nena, esta é a miña casa; ollo co que fas.
Por fortuna non estamos tendo un mes de agosto en exceso caloroso, aínda que os cambios de tempo e as néboas non lle sentan demasiado ben aos meus músculos doentes. Continúan a gustarme eses días grises que os turistas odian para ir á praia a corricar con B e Dona. Porque agora, meus, somos tres.
Ningún comentario :
Publicar un comentario