Parece boíña, toda sucia despois de cavar un dos numerosos buratos que adornan a horta, pero está pasando unha fase crítica, pois bota a boca ás mangas e aos brazos (debo de ser de negrón doado porque teño os antebrazos cheíños deles). A calor excítaa, cánsaa, altéraa e non comprende que pasa coas moscas que se empeñan en pousarse no seu corpo.
Hoxe tiven fisoterapia relaxante e todas as contracturas volveron ao batallar con ela, porque B está doente na cama e non me puido axudar. Por fortuna, levamos dous días de frescor, con chuvia incluída, pero xa ten a súa caseta case rematada; só queda poñer a tea asfáltica no tellado e pintar co verniz o resto da madeira. Ignoro que fai polas noites; sospeito que entra e sae da casa sen que ninguén a controle. Soño moito con ela, supoño que porque enche os meus días de ledicia e preocupacións, como non podía ser menos dado o meu xorne de seu preocupado.
Encántame o lugar onde vivo porque ten todo o que desexaba: espacios abertos, mar, monte e núcleo urbano a un tiro de pedra, incluso veciños acolledores pero respectuosos. Dona ten moito que aprender, e nós con ela.
Ningún comentario :
Publicar un comentario