Desde que temos a Dona bastantes persoas me falaron do famoso programa; un xornal nacional vende libriños e vídeos os sábados e estounos coleccionando, máis que nada porque non vexo a tele e xa me picaba a curiosidade. Á marxe de que estea ou non de acordo cos seus métodos (polo momento non entendo moito do tema), faime graza que sempre fale do líder da manada e do importante que é que o can pasee por detrás de ti ou á túa altura, nunca por diante. O certo é que nesas estamos, porque Dona tira bastante da correa no seu afán por chegar antes a ningures; quizais pensa que non lle abonda o tempo para cheirar todo o que pulula polo chan.
Cando imos de paseo é B quen leva a cadela, pois os seus tiróns xa me lesionaron o brazo unha vez; por suposto, son incapaz de seguirlles o ritmo e case sempre vou uns pasos por detrás deles, algo que César Millán non admitiría. Así que cheguei á conclusión de que eu son a macaca da nosa manada.
Por certo, atopei unha crítica interesante sobre o programa aquí.
Ningún comentario :
Publicar un comentario