Segundo Mankell, polo momento non haberá máis inspector Wallander e confeso que non me importa ante esta novela que lin con pracer, aínda que non comparto ao cento por cento algúns comentarios de que é o mellor del. Xa se sabe que ante unha nova obra dun autor consagrado, certos críticos (interesados ou non) non poden evitar coidala a mellor. É diferente, claro, porque a protagonista é outra, unha xuíza de mediana idade que ve languidecer a súa vida en parella e ten ocasión de lembrar o que foi a súa mocidade de activista política de esquerda radical.
Aquí, coma noutras novelas de Henning Mankell, atopei situacións que só polos pelos resultan verosímiles, aínda que ben é certo que non frecuento xente tan poderosa que poida localizar a alguén, a calquera, nunha pequena vila dun país estraño. Asusta tanto poder, a verdade, pero o chino que dá título á novela é moi, moi poderoso e vingativo até extremos case rocambolescos, quizais só para min, que non entendo un rancor que se retrotrae a máis dun século.
Ningún comentario :
Publicar un comentario