O home de Maryland pídeme nun correo que fale de Dona. Se non o fago con máis frecuencia é porque non quero cansar os meus escasos lectores.
Teño que confesar que esta cadela gañou o meu corazón; é bastante pacífica, pero moi activa; encántalle xogar a tirar dun xoguete que ten de nós e que é o único que aínda resiste desde que llo mercamos de cativa. Pesa vinte e nove quilos e agora mesmo está mudando o pelo, co cal a casa parece un niño de paxaros. Pide mecos buscando as mans co fociño, pero tamén sabe estar ao seu aire cando lle peta. Cada vez que vén alguén corre a saudar coma se acabase de chegar o seu máis prezado amigo; é moi curiosa e o seu fociño aspira todo canto se lle pon a tiro. Non conseguimos quitarlle o vicio de subir coas patas ao peito da xente, cousa que resulta un pouco embarazosa porque non discrimina se se trata de alguén coñecido ou descoñecido, sobre todo cando está mollada. É moi cariñosa e os seus recibimentos semellan un estourido de ledicia. Para min é a máis guapa de todos os golden que hai en Ribeira.
Ningún comentario :
Publicar un comentario