Tensión, si, pero menos

Hai máis de vinte anos merquei no Círculo de Lectores unha serie de novelas de Patricia Highsmith; non as lin no seu momento porque alguén me comentou que eran de moita tensión e eu daquela era o que menos necesitaba. Covardía, supoño, ou sinxelamente desexo de non alterarme de xeito inútil.
Agora, con vinte e pico anos máis, decidinme a rescatalas dos andeis e xa pasaron polos meus ollos A pleno sol (El talento de Ripley), Crímenes imaginarios, El hechizo de Elsie e La celda de cristal. Onte comecei La máscara de Ripley.
Supoño que daquela o meu temperamento nervioso e impresionable en exceso coidaría estas novelas bastante terribles, se cadra pola falta de moral dalgúns dos protagonistas, porque o culpable sae ben librado case sempre ou incluso porque esperta a nosa simpatía; pero non percibo esa tensión tan enorme que me dixeran nin me quitan o sono nin me sinto particularmente alterada. Como ben dixo a escritora, son libros para entreter o lector, non para facer moral; non hai preocupación polo feito criminal pero si se esmiúza a acción dun xeito alleo a calquera formulación ética.
Creo que seguirei coa serie até rematala. Dá gusto ter libros novos que son vellos.