Continúo coas novelas de Patricia Highsmith e houbo dúas que me impactaron moitísimo: El diario de Edith e Ese dulce mal, quizais máis a segunda ou quizais doutra maneira. Á parte da tensión en si, que é bastante pero soportable, son novelas nas que se ve o desvarío do protagonista e, na segunda sobre todo, a imposibilidade ou a incapacidade de aceptar un non por resposta. É ese un asunto que desde sempre me rebentou, a teimosía de alguén en crer que a súa visión é a correcta e o outro está errado a pesar de si mesmo; a teimosía tamén de estar convencido de saber que é o máis oportuno e conveniente para outro, querer que te queiran aínda que veas de xeito claro e diáfano que non hai nada que facer. Estiven a piques de deixala, pero por fortuna non o fixen.
En El diario de Edith, porén, impresionoume que unha actividade en principio inocua como é escribir un diario con invencións para evitar, se cadra, deixarse amargar polas frustracións da vida, desemboque nunha especie de tolemia que os demais acaban por percibir, por moi en segredo que un pretenda levala. Caeume ben Edith e por iso amoloume que a súa vida rematase dun xeito tan parvo.
Ningún comentario :
Publicar un comentario