Aventuras

Así quedou onte a leira do lado, que mercamos hai uns meses. Había que pechala, guindar co muro de comunicación coa nosa propiedade e retirar os cascallos. Apalabramos un orzamento cun individuo moi necesitado de traballo, contentos por atopar co que coidabamos un orzamento axeitado. Ah! Pero..., sempre hai un pero, o factor humano é imprevisible. O individuo trabucouse ao medir o muro de pedra, detalle que non tería maior importancia se nolo dixese no momento, pero fíxoo cando rematou os cartos (si, foi cobrando por adiantado) e pretendía que seguísemos pagando, cousa que non era posible naquel momento.
Falando con amigos descubrimos que o tal individuo non é nada serio, ten fama de pufero e, aínda máis, mesmo unha persoa comentou que era un xitano, con todos os meus respectos para as razas itinerantes.
Total, que estivemos un mes coa obra parada, dispostos a non pagar nada máis mentres non se rematase o traballo; como o home non quería ou non podía facer nada sen cobrar, decidimos encargarlle o asunto a outro; chamei onte, veu o mesmo día e agora escoito as máquinas como música celestial.
En canto á saúde, o brazo vai mellor, o día quince teño revisión do ciste e o vinte faranme a proba que, queira ou non queira, algo me altera, a pesar de que a ecografía previa non amosou ningún problema.

Saúde

Acúfenos moi altos. Aumento da perda de audición. Brazo dereito amolado. Diarreas continuas. Fibromialxia en alza. Ánimo baixo.
Ando de médicos, non sei para que.

Scarpetta

Hai moitos anos que sigo as novelas de Patricia Cornwel, o que me serviu para curarme de espantos ante as atrocidades que unha mente humana pode concibir. En Scarpetta acláranse algúns detalles que quedaron colgados en El libro de los muertos e amósanos unha Scarpetta máis humana e boíña, aínda que Kay sempre foi bastante boíña.

Produce unha sensación un tanto estraña ver a evolución dos personaxes ao longo de tantas novelas, sobre todo a de Lucy, que era unha nena prodixio e libro tras libro foise convertendo nunha persoa conflitiva e chea de sorpresas ou os avatares polos que pasa a vida de Marino, á sombra de Kay ou a carón dela.

Non é esta a mellor de todas, pero déixase ler, a pesar de que a xerga forense me irritou un chisco nalgunha ocasión, se cadra por escaparme o significado de certas palabras.

Só para admiradores recalcitrantes.

Por certo, o dos comentarios arranxouse de seu.

Tregua

Aproveitamos os días de entroido para ir ao monte apañar leña e piñas para a cheminea e a veciña, logo viñeron os temporais e agora volvemos ter unha pequena tregua que non durará moito, pero menos dá unha pedra.
Onte Dona estivo a piques de afogar no río de Coroso, que baixaba cunha forza tremenda. Inconsciente como é, lanzouse a xogar cun par de parrulos que botaron a voar decontado; a forza da corrente impedíalle subir a terra firme e alá acudiu B ao rescate. Saíu coma un pito e papou un bo susto, que non lle impediu rebuldar en toda canta poza atopou. A pesar de que xa cumpriu dous anos, carece por completo de sentidiño e, segundo as características da raza, coido que nunca o acadará. Por riba, aínda que lle encanta a auga, non nada nada e non hai xeito de conseguilo; o plan B do criador (guindala a traizón nun sitio onde cubra) non nos convence nada.
Hoxe cando abrín o blog, pensei que ninguén entrara no post anterior e resulta que me cambiaron os comentarios sen comelo nin bebelo. Se alguén sabe como teño que facer para que se reflictan no espráiate que mo explique moi clariño por correo, e que teña en conta que son unha completa analfabeta nestas cousas. A quen sexa quedareille moi agradecida.