Ocupacións

Así de digna se amosa Dona descansando dos cativos, pero alerta. Eu mentiría se dixese que non sinto tentacións de poñer outra foto deles, para que se vexa que medraron moitísimo durante os seus primeiros dezaoito días de vida. Tamén mentiría se negase que paso unha morea de tempo mirando para eles, pero non é cuestión. Non é o único que fago, por suposto. Leo, claro, unha serie de novelas de Ruth Rendell que me deixou miña nai; o último, Uno horizontal dos vertical, provocoume tal tensión que a piques estiven de deixalo; está moi ben consiguido o ambiente abafante en que se move o protagonista, a situación tan entolecida na que el soíño se vai metendo por desexar con demasiado fervor o que non é seu. Escribe moi ben esta muller, moi ben, si.

Medrando

Ademais de estar gordechos coma bólas, cambian de día en día. Aínda non abriron os ollos pero amáñanse de marabilla para atopar a nai ou estomballarse enriba de calquera irmán que se cruce no seu camiño. Quedo embobada mirándoos varias veces ao día e asómbrame observalos moverse con menos torpeza a medida que pasa o tempo. Dona decicidiu meterse nunha zona da cociña bastante protexida e alí pasa horas lambéndoos, dándolles de mamar e mirando para eles con cara de abraio. De cando en cando érguese e sae á horta para corricar e ladrar, pero en canto escoita un ganido ou un choro, entra correndo para comprobar que todo segue en orde. Todo un espectáculo.

Avaría

Unha avaría na zona mantívome illada de internet, así que non puiden informar do acontecido. Tres foron os que rescatamos da horta a medida que Dona os paría correndo de acá para alá, máis asustada, supoño, que eu mesma. Desde as tres da madrugada até as oito da mañá intentamos por todos os medios que os aceptase, pero gruñíalles e botáballes os dentes.

Ao día seguinte, sen durmir, deixamos os cachorros nunha manta pensando que fose o que Deus quixese. Comprei leite de cadela e biberóns medio desesperada despois de falar coa veterinaria. Segundo ela, seguro que estaban mortos ao chegarmos, pois non poden pasar tanto tempo sen comer. Pero os tres gordechos choraban como condenados e tras moitos "moi ben" e "non" conseguimos que a nai os aceptase. Agora maman, choran e dormen ao abeiro de Dona que por fin se comporta como se esperaba dela.

Iso si, polo aspecto, ignoramos quen pode ser o pai.

Cuspir ao ceo

Confirmado por ecografía: Dona está preñada e supoñemos que o autor da fazaña é ese que aparece na foto con ela, os dous rebuldando inconscientes hai case dous meses.

Eu que non quería para ela máis que un golden de pura cepa, que non desexaba palleiros ou mestizos ou como queiran chamalos, que nun principio non tiña a menor ansia por que criase, véxome así, con cara de parva, esperando acontecementos. Mantereinos informados.

Sufrimento e morte

Sinto unha desolación absoluta, agora que teño tempo de estar comigo mesma, ante a morte de Begoña, tan inesperada e fóra de lugar e a enfermidade terminal de Marcos, tamén fóra de lugar.
Con Begoña estudei e vivín situacións que non veñen a conto; con Marcos só tiven breves contactos telefónicos e saudabámonos pola rúa, pero é unha persoa entrañable en Auria e iso abóndame. Agora, nestes momentos de soidade, só quero comunicar aos meus poucos lectores que me sinto tan pouquiña, tan feble, tan tristeira, que, en fin, sobran as palabras.

Rarezas

Noe convida a quen queira a seguir un meme no que se conten sete rarezas propias. Houbo un tempo en que me sentía coma un becho raro, pero agora, ao relacionarme con menos xente e con menos frecuencia, a verdade é que me vexo máis normal. Pero si sei o que lle parecen rarezas miñas a outras persoas, así que alá van. Dedico o meme a Karen Blixen, que morreu por desnutrición a pesar de vivir ben e non lle faltar de nada.
1ª- Gústame bastante estar soa. Non se me cae a casa enriba nin sinto esa necesidade compulsiva que moitos experimentan por recibir visitas, sexan de quen sexan. Ante a posibilidade dun plasta, prefiro non abrir a porta, algo que resultaba moito máis doado nun piso que agora nunha casa.
2ª- Non vou a lugares ruidosos nin aturo moito eses ambientes, pero máis que por rareza é polos meus problemas de oídos. Por iso tampouco vou ao cine nin a concertos nin a pubs.
3ª- Non son amante da familia, agás de B que, por certo, é a persoa coa que máis a gusto me sinto a pesar de levarmos xuntos case tres décadas.
4ª- Horrorízame a praia no verán: o sol abrasador, a xente, a auga... Prefiro un día con chuvia ou de inverno para pasear por ela.
5ª- Nunca saio de vacacións en agosto se podo evitalo porque todo está ateigado de xente e non hai xeito de estar tranquila en ningures máis que na propia casa.
6ª- A pesar de que en teoría me encantan a Natureza e os animais, prefiro velos en fotos. Dona é unha excepción.
7ª- Non levo ben as adversidades ou os contratempos, coma a maioría da xente por outra parte, pero aínda que sexa tremendo por dentro, poño a cara e intento resolvelos canto antes. Teño comprobado que deixalos podrecer é o peor que se pode facer.
E non falo das contradicións porque esas, coido, non son nada raras.