De lobishome

Non é Fred Vargas unha das miñas autoras favoritas, porén adoito caer na tentación de mercar de cando en vez libros seus. Este que me ocupou algúns días (acabo de informarme de que foi escrito hai máis dunha década), a pesar do enlace que poño, non me pareceu malo; é máis, ao principio atopeille un certo grao de lirismo que me agradou. Pero algo que teño observado en distintas obras da autora -esta non constitúe unha excepción- é que nun determinado momento xorde algo, como da nada, que axuda a resolver o caso. Non me atrevo a recomendarllo a ninguén, a verdade, porque con tanto e tan variado que hai por ler neste mundo, non están os tempos para gastar euros con demasiada alegría. La senda oscura de Asa Larsson, que encarei despois, fíxoseme algo pesada e na primeira parte non acababa de comprender moi ben por que alguén podía dicir que a autora escribía cada vez mellor, tal e como afirma un deses comentarios que a editorial recolle de aquí e acolá. A historia é complexa, retorcida e chea de reviravoltas que te levan a preguntarche por onde vai saír; non lle nego unha certa orixinalidade, pero tampouco me fixo bater palmas coas orellas. Agora ando con Espejos de Eduardo Galeano que o club de lectura escolleu para este mes. Non sei como me puido pasar por alto cando saíu á venda, pero non se pode unha informar de todo. Coma sempre, estou gozando o meu.