A florista á que acudo é pequeniña, miúda, servicial, agradable e profesional. Unha das cousas que máis me gustan na vida cotiá é atoparme con verdadeiros profesionais do que sexa; xente seria que tome o seu traballo en serio, que non pase dos clientes e que faga o seu traballo con decisión e seriedade (vale, repítome, xa o sei, pero a palabra seriedade está moi vida a menos, cousa que a min me parece, até certo punto, terrible). Dá gusto encargar un ramo ou un centro, por exemplo, para agradecer ou celebrar a alguén, e que lle guste sen peros. Cando vou polo seu negocio véxoa traballar concentrada, relaxada, embebida no que está facendo, argallando follas e flores, dispoñéndoas do mellor xeito posible para que resulte un conxunto harmonioso e, sobre todo, tan amable e encantadora.
Hai uns días falando con B comentáballe que case todos os profesionais cos que me relaciono son mulleres, agás os do bar. As peixeiras, as libreiras, as floristas, as estanqueiras, as tintureiras, a fisioterapeuta... Todas amables, encantadoras, agradables e sociables. E todas, case todas, acaban por reducir o meu nome de modo cariñoso. O meu nome é curto, pero aínda o acurtan máis. Se son Peke, paso a ser Pe. Que terei para suscitar ese afecto?
Ningún comentario :
Publicar un comentario