Gustoume moito o post de Kaplan e, aínda que non me convida, doume por convidada. Sospeito que será bastante menos interesante có seu, pero apetéceme mergullarme naquela época.... unha vez que fun á igrexa coa miña nai negueime a poñerme de xeonllos cando era preceptivo. Ela, recollida no momento, tirábame dun brazo para obrigarme e eu notei á perfección o seu cabreo. Teimuda como boa tauro, continuei de pé todo o tempo. Á saída caeume unha bronca tremenda, pero non me importou: fixera o que me petara.
... odiaba que me fixesen fotos (segue sen gustarme en exceso) e teño algunhas memorables: acenos de desgusto, peticións de "non, non, non", de costas á camara...
... quería ter fillos (!!!) e pasealos na compaña da miña propia nai, as dúas cos nosos respectivos carriños e crianzas. Escuso comentar a imaxe que lle xurdiu na mente. Unha cadea!
... xogaba cos amigos e curmáns a representar historias e, por suposto, eu era sempre o heroe: Llanero Solitario, Capitán Trueno, Tarzán... As mozas non me interesaban, demasiado pasivas para o meu gusto.
... percorriamos as obras que había na rúa e xogabamos un tenis improvisado e primitivo: desde a beirarrúa devolviamos cun pau ou unha táboa as pedras que nos lanzaban desde un nivel máis alto; conservo unha pequena cicatriz nunha cella dunha pedrada mal dirixida.
... subiamos a un guindastre deitado nun solar e faciamos equilibrios nos ferros. Deixei de facelo o día que caín e quedei colgada dun pé coas bragas ao aire. Case reneguei de miña nai que se empeñara en que puxese aquel vestido vermello coa saia tan plisada.
... era capaz de ler sen moverme até que non remataba o libro; así devorei nunhas vacacións de Nadal, sentada sobre a alfombra entre a miña cama e a da miña irmá, as trinta novelas de Rafael Sabatini que había na casa, mercadas e forradas con papel vermello pola miña nai.
Logo medrei e comezaron os problemas.
Ningún comentario :
Publicar un comentario