Estaban así hai un mes; agora xa non queda case ningún na árbore. Din que as primeiras crías dunha froitera non se deben arrincar e nós, ben mandados, agardamos a que fosen caendo de seu ou se soltasen só con tocalos. En realidade non son pexegos, senón pavías que saíron dunha semente soterrada nun testo alá en Auria; a pequena plantiña que chegou aquí pasouse a terra e en cinco anos (tiña xa máis ou menos oito) medrou vizosa e deu froito. Levámoslle algúns a un veciño doente e creo que non se van poder regalar máis, pois non teñen moi bo aspecto e son poucos.A cría que está saíndo do meu maxín despois de observar e reflexionar durante os mesmos anos leva bo ritmo, malia que non teño nin idea de se o resultado final se parecerá ao que escribo a medida que se me ocorren as escenas, quizais si, quizais non; en todo caso gozo coma unha cosaca, a pesar de que ás veces me atasco ou as cousas non saen como pretendía. Cando escribo leo moi pouco; acumúlanse as suxestións e as apetencias, pero non me van as mans a ningún libro agás ao que eu intento construír. Teño notas no taboleiro de cortiza e na mesa do ordenador con ideas que xorden mentres "medito" tombada no sofá, coas cadelas durmindo moi preto de min e o verán esvae moi devagar transformándose en outono.
Ningún comentario :
Publicar un comentario