Primeiro temporal do curso

Debeu resultarme sospeitoso que ás once da mañá B continuase na cama sen rebulir; eu acocheime un pouco máis na miña e agardei a que o xefe da manada decidise iniciar movemento. Por fin, incluso para el era tarde de máis e borboriñoume o toque matutino na orella: "veña, que isto é un escándalo".

En canto puxen os audífonos, oín os asubíos do vento e o zoar remoto das pólas batendo entre elas; supoño que tamén se percibiría o estrondo amortecido do mar, pero os meus aparellos non dan para tanto.

Erguinme contenta; por fin chove! Almorzamos coa sinfonía de gruñidos que Melas reserva para alertar de que hai algo estraño fóra: un plástico coárase na horta empurrado polo vento; deixámola saír e púxose a ladrar a distancia, avanzando un par de pasos e recuando tres e nós, desde a ventá, chamámoslle cagainas a berros.

Desde o estudio vexo un enorme piñeiro danzar medio entolecido e o mar, encrechado e salferido de ondas de escuma branca, impón respecto. Chove con ganas; chove por fin.

Parte de danos: Xa podo camiñar con bastante soltura, apenas me doe e isto ten moi boa pinta.