Queridas bestas

O luns as cadelas estaban contentas ao ver que B se dispoñía a sacalas de paseo, despois dun día bastante solitario; Melas provocaba a Dona para xogar, corría coma tola e, nun momento dado, fixo unha finta e descargou os seus vinte e sete quilos na miña perna esquerda. Caín ao chan, coma un saco de patacas, berrando "ai que dolor, ai que dolor" sen atreverme a tocar o xeonllo. Por fin puiden levantarme e meterme na casa, sentei no sofá e elas quedaron sen paseo.

Ao día seguinte (onte) tiña o xeonllo inchado coma unha pelota e non podía camiñar nin sequera apoiada no caxato; para moverme, arrastrábame sobre o cu coa perna estirada e facendo panca coa outra. B non deixou entrar as cadelas no dormitorio e as pobres estaban desexando verme. Á fin, desexosa de botar un pito, arrastreime até o estudio e as dúas saltaron sobre min en canto aparecín; a pobre Melas lambíame toda canta parte visible da miña pel podía e Dona meneaba o rabo como se houbese vinte días que non me vía. Estaban ávidas de caricias e supoño que alucinadas de ver a miña face á altura da súa.

Hoxe xa podo camiñar sen dor apoiada en dous caxatos, a inchazón baixou un chisco grazas ao repouso e a pomada e as ganas de facer vida normal corróenme por dentro, pero aínda é prematuro. Seguirei informando.