Cousas de (certa) vida

Falei algunha vez do Mochilas, un ionqui bastante afable ao que de cando en vez lle daba unha moeda ou un cigarro, a pesar das advertencias dunha das libreiras (non lle deas nada a ese: é o maior ladrón da vila). Tiña observado dous comportamentos moi diferentes nel: cando pedía amosaba unha educación exquisita, que a min por veces se me antollaba algo servil, pero cando menos daba as grazas e usaba o por favor, algo de agradecer nos tempos que corren; cando estaba cos seus colegas berraba, discutía e poñíase coma unha fera se se sentía agredido ou insultado ou vai ti saber que. Hai unha semana, xantando no Castelao, démoslle ao badalo cun varredor da empresa que leva a limpeza da centenaria e, non sei a conto de que, nomeei ao Mochilas. O Mochilas morreu, saltou o home. Se me dan unha losqueada non quedo máis sorprendida, aínda que me veu á cabeza o máis doado: unha sobredose. A segunda losqueada chegou decontado ao preguntármoslle como fora: matárono a paus, dixo con sinxeleza. Descanse en paz.