13.4.13

Seguimos co tempo

Un trece de abril a esta hora -hai vinte e oito anos- B e mais eu fomos xantar á casa de meus pais para celebrar o santo de papá. Na sobremesa demos a nova: estabamos casados. Logo fomos a Teucro e repetimos. Segundo o pai de B, fixémolo xenial, porque evitabamos a todos a molestia da festa.
E aquí seguimos: celebrándoo en privado, como debe ser.

8 comentarios :

Unknown dixo...

NORABOAAAAA

Chousa da Alcandra dixo...

Que noviños erades, carallo. Se aquel día facedes a primeira comunión...tamén colaba!
(En abril do 85 xa había quen celebraba o primeiro aniversario)

Parabéns e a polas vodas de aceiro!

matrioska_verde dixo...

POIS NON SEI porque non está aquí o meu comentario, menos mal que volvín mirar si non, non me decato de que non aparezo.

Decía eu, que a mín tan só me faltan vinte anos para cumprir os 28 que levados vós... estou segura de que agora vai ser a definitiva, apostei e sigo aostando polo meu Conguiño... e espero algún día poder dicir (non creo que escriba daquela) que xa levamos 28 anos xuntos.

NORABOA, DE TODO CORAZÓN, e que celebredes moitos mais xuntos.

biquiños,.

matrioska_verde dixo...

olvidouseme aplaudir a vosa privacidade... e que a festa, a veces, resulta tan hipócrita, con xente que nin te vai nin te ven que... en fin, qué che vou contar que non sepas?

bicos outra vez.

matrioska_verde dixo...

o diálogo é casi real, obviamente eu son Ana e Rai non exisa; existiu Fernando e agora existe Mª Xosé... padezo de ansiedade dende hai bastantes anos e de vez en cando teño recaídas... fai moi pouquiño tiven unha moi pequena pero asusteime moito... tonta de mín pensei que xa acabara con ela porque levaba uns anos moi bós... tonta de mín!, a ansiedade vive en nós...

agora estoy moi ben de novo pero... é algo horrible que sólo pode entendela ben aquel que a pasou porque penso que non e comparabel con nada... non e dolor... é medo... un medo atroz... unha anguria que non che deixa ser ti mema... menos mal que eu a convirte en algo literario e eso alíviame... asín escribín das terras altas durantes esos días malos...

tento que non apague a luz que hai dentro de mín porque sei que hai unha luz que a pesares de todo me guía cada a diante.

¡vaia leria que che soltei!

sinto por adiatado... pero quixen contarcho...

os cans axúdanme moito... tamén darme ós demais... fai que me sinta válida, e non in-válida como ás veces penso... unha parvada, xa ves.


biquiños,

matrioska_verde dixo...

hai moitas faltas de ortografía... perdoa... xa teño moito sono.
biquiños e boas noites.

Paz Zeltia dixo...

[Aldabra, rula, hoxe comiches lingua...? :P]

parabens por seguir gozando da compañía mutua despois de tanto tempo.
Non sei se é tan definitivo que "debe ser" a maneira de celebralo en privado... algunhas persoas somos tan extrovertidas que nos encanta meter a outras persoas nas nosas celebracións...! :D (obviamente non falo dos bodorrios ao uso e celebracións convenionais establecidas)

o dito: máis felicidade compartida aínda no futuro

peke dixo...

Moitas grazas! :)