O colega de B

Pregúntome acotío por que B atrae a tipos tan estraños coma A, aínda que sospeito a resposta: sabe escoitar. A é un deses elementos que, coa escusa de ser xenuínos, solta pola boca todo o que lle cruza a cabeza sen pararse a pensar nin sequera un segundo se resulta conveniente ou inconveniente, se pode molestar ou se é razoable ou tan só unha boutade coa que provocar o persoal. Fala moito, moitísimo, mesmo interrompe cando ti estás contestándolle unha pregunta, e a maior parte do tempo dedícase a queixarse de que non ten amigos -amigas sobre todo-, de que as mulleres se lle resisten; non entende que cos seus atributos as relacións con elas non lle duren máis ca unhas poucas semanas no mellor dos casos; despreza todo o divino e humano (a relixión, o galego, o feminismo, a xente comprometida cunha causa, a familia, a xente gorda...) e deixa moi clara a súa postura diante de calquera, aínda que o acabe de coñecer.
Non sabe estar só na casa vendo un filme (a pesar de que lle gusta o cine), lendo un libro ou pasmando tan ricamente; enche o seu día a día con multitude de actividades que, porén, non lle achegan benestar; ignora que a fin última dun paseo é o propio paseo, non chegar a ningures; sofre dun eterno descontento, e sospeito que ten un grave problema consigo mesmo.

Espécimes

A cantidade de tipos curiosos que hai nesta vila daría para encher un libro ao estilo de Cunqueiro. Non coñezo as interioridades de ningún dos que me chaman a atención, pero a capacidade de suxerir do seu físico aguza a miña imaxinación. Xa falei do pegureiro de vacas, que me segue inspirando un feixe de fantasías, por veces algo delirantes; estes días atopei un iluminado que anda de acá para alá con ollada perdida tras uns lentes non moi grosos, aborda señoras e onte ía a fume de carozo polo malecón adiante, igual que se perseguise unha avelaíña invisible. Tamén o fumetas pasea decote co pito entre os beizos coma se ese fose o traballo máis importante da súa vida; pequenote e nervudo, camiña cunha axilidade insospeitada para os seus anos. O bolecho (e hai moitos que sobrepasan o peso ideal) non ten un aspecto agradable, quizais porque padece unha enfermidade que o pon malísimo cando bebe unha copa de máis; anda amodo con mirada que non perde detalle e unha séntese analizada con lupa cada vez que pousa os ollos con desgairo. A desinhibida é unha muller aínda nova que arrasa alí onde entra; fala alto, moi alto, coñece e saúda a todo o mundo, viste á moda e parece saber máis do que aparenta.
Hai máis, bastantes máis tipos curiosos. Diríase que se xuntaron todos aquí. Ou será a miña ollada a que os converte en espécimes dignos de análise? Pode ser, pero en ningún outro lugar tiven unha sensación tan intensa de que cada persoa é un mundo por explorar.