24.10.04

Vida décimo segunda
Eu ansiaba deixar de ser idea, medrar e converterme en personaxe definido, con peso e entidade; arelaba transformarme en xigante ou anano, home ou muller, can ou rato..., calquera me servía con tal de escapar daquel cárcere húmido. Pero Ela, a autora, non achaba momento para min, escollía perder as enerxías cunha pantasma ferida, coa perruqueira do barrio, con tarados e enfermos... ¡Ouh! Cánto me doeu que os preferise a min.
Probei diversas estratexias para que non me esquecese, desde cruzarme por sorpresa na novela que escribía até pregarlle de xeonllos que me dese unha vida; nin choros nin laios nin berros a conmovían: semellaba de pedra. Dicía que eu só era unha mala idea, sen futuro, sen graza; incluso me borrou do seu caderno para non verme cada vez que o abría.
Acabei quedando sen alento e esvaecín un día coma se nunca ninguén pensase en min.

Ningún comentario :