31.8.04

Revistas e realidade
Son moi preguntona, ¡que lle imos facer!; cando algo me intriga ou me chama a atención, intento informarme decontado. De momento teño o fisio favorable aos meus interrogatorios (espero que non acabe farto) e satisfai con puntos e comas toda canta curiosidade me cruza a cabeza.
Hoxe lembreime do artigo dunha revista que trataba a diferente reacción de homes e mulleres ante a dor; de entrada aceptei que as mulleres nos implicamos emocionalmente e por iso vivimos o sufrimento con maior intensidade, aínda que o meu caso debe de ser a excepción. Con B non podo contar para as miñas comprobacións, pois é moi rariño e non responde á media, pero outros amigos si me valeron: H, por exemplo, un mozote de vinte e tantos, poñíase dos nervios ante calquera molestia e corría a urxencias preso de angustia; Cesare, sen chegar a eses extremos, tamén pode servir de mostra; M, pola súa parte, desmaiouse no dentista ante a visión dunha agulla, e hoxe o fisio confesoume que cando lle doía algo sentía odio, auténtico odio.
En fin, o dito; os homes non permiten que a dor lles afecte emocionalmente.

30.8.04

Ito, Carlitos, Tacho, Faustino, Avelino, Cristina, Rosa, Sara, Mateo...
Esperaba que algo me disuaside porque son de impulsos e os impulsos, xa se sabe, necesitan repouso. Pero se non o solto agora, non o soltarei xamais, e estou segura de que o lamentaría.
Todos foron fillos de alguén que os sobrevive; todos deixaron tras si desolación.
Ito morreu hai vintetantos anos (son incapaz de lembrar o número exacto, pero a nai non) nun accidente de tráfico; era o irmán maior de B. De vivir, agora tería máis de cincuenta anos.
Carlitos morreu hai nove de sida, aos trinta e tres, coma Cristo; era fillo único e o amigo da nenez de B. De vivir, rondaría os corenta e dous.
Tacho, Faustino, Avelino e Cristina foron un día alumnos meus; o primeiro morreu o seu primeiro ano en Compostela por unha fiestra inimiga; Faustino e Avelino estreaban carné de moto cando uns irresponsables os varreron deste mundo, en circunstancias distintas, pero igual de incomprensibles. Cristina ía na bici, feliz cunha amiga tras un magosto no instituto, cando un camión lle rachou o futuro.
Rosa morreu aos catro anos; era veciña nosa en Auria e naceu cunha enfermidade conxénita que non lle agoiraba un futuro esplendoroso, pero aos pais dáballes igual. Agora tería once.
Sara, Sariña, morreu aos tres anos escasos dun golpe de calor; era a filla única dunha amiga de B e naceu cunha atonía muscular que lle dificultaba moverse con normalidade. A amiga de B aínda intenta superar a súa ausencia, insustituíble. Do pai mellor non falar. Ela xa non pode ter máis fillos. Sariña agora andaría polos sete ou oito.
A Mateo non o coñecín; hai apenas seis días que deixou este mundo; só tiña dous anos. A súa morte dóeme tanto coma as anteriores, quizais porque sei como sofren os pais malia non ser nai.
Contra o que poida parecer, todos sufrimos de xeito indescritible cando se produce unha morte que esgaza as leis naturais da vida. A miña sogra é a proba evidente da dor sen consolo, se cadra porque non quere ser consolada, pero tanto ten.
Contra o que poida parecer, nestes momentos Mateo ocupa todos os recunchos da miña mente. E vólveme doer a alma dun xeito terrible.
Só desexo que os pais poidan superar (que non esquecer) a ausencia de Mateo.

(Quédanme algúns no saco, pero mellor outro día, cando estea máis serena).

29.8.04

Transgresións
Na praza de abastos da miña aldea había en tempos un letreiro que poñía: Prohibido blasfemar y escupir en el suelo. Intrigábame tal asociación por non entender qué tiñan en común esas actividades para figurar xuntas, e iso que me fartei de preguntarlle á miña nai. Que a primeira fose pecado e a segunda, insalubre non me acababa de convencer; a miña lóxica dicíame que deberían poñer dous letreiros independentes.
O curioso é que me lembro a min mesma cuspindo no chan cando ninguén me miraba e practicando a blasfemia desde o mesmo intre en que me informei ben de en qué consistía. Cheguei a sentir un pracer morboso ante o risco que corría, pero no fondo mantiña a esperanza de que aparecese de súpeto un garda e me collese polo pescozo co corpo do delito a medio caer.
¡En fin! Andaría polos cinco ou seis anos e era moi rebelde.

28.8.04

Entrevistas II
A necesidade de dar respostas rápidas e inmediatas non permite reflexionar demasiado. Despois da última (hai tres días), quedei de novo coa sensación de que, se ma fixesen hoxe, contestaría de xeito distinto as mesmas preguntas.
A que máis me matou foi esa de ¿con que palabras te definirías? Intentei definirme, claro, aínda que me tería gustado dicir ¡e eu que sei, filla; e eu que sei...!
Entrevistas I
Case todas as veces que me entrevistaron (poucas) o medio empregado foi o teléfono. Á parte de que me paraliza bastante que me fagan preguntas directas sobre qué estou escribindo ou qué sinto sobre este ou aquel asunto, adoito manifestarme con tal laconismo que o entrevistador permanece calado cando eu xa rematei, á espera, se cadra, de 'algo' máis substancioso.
É o que ten ese medio, que a unha sempre se lle ocorre a substancia cando xa colgou o aparello.
¡Que día!
Esgotador sen saber moi ben por qué. Fisio suave, compras lixeiras, albanel picando e botando masa... Nada que non se produza en calquera vida normal.
Pero é o que teñen as enfermidades crónicas: impredicibles coma as moscas.

Por certo, xa conseguín o pleno: teño os dezaoito puntos de dor que caracterizan unha fibromialxia de libro. Eu cando fago algo, fágoo a conciencia.

27.8.04

Lecturas
A pesar de que non leo demasiado cando me embarco na escritura dunha historia (ben para non sentir interferencias, ben porque a miña cabeza non dá para tanto), alterno dous libros ben dispares: Ulises de James Joyce e El último caso de Drury Lane de Ellery Queen.
Do primeiro hei de puntualizar que aínda estou coa introdución de Valverde; o curioso é que lembro episodios da obra cunha claridade que responde máis ao Curso de literatura europea de Vladimir Nabokov ca á miña -acotío- mala memoria. O bo de Vladimir conseguiu o que semellaba imposible: transmitirme o seu entusiasmo por este libro de Joyce en contra da nefasta idea que me fixera do escritor. Xa, xa sei que non debemos confundir a obra co autor, pero son tan humana coma calquera.
De todos os xeitos agora xa se converteu en capricho persoal ler o devandito libro; non creo que ningún heroe moderno poida comigo.
Verbo da novela de Ellery Queen, o único destacable é que entretén sen amosar sangue (polo momento), autopsias nin aberrantes actuacións de psicópatas desalmados, se cadra pola sinxela razón de que na súa época aínda non estaban de moda.

26.8.04

Criterios
Nesta familia quen comprende con máis xusteza o mundo é B, probablemente porque non se dispersa tanto coma min; por iso, cando lle pregunto sobre temas tan graves coma o de aí embaixo, sei que obterei unha resposta completa, documentada e abondo clara para non distraerme con detalles secundarios.
A min pérdenme a dor, o sufrimento das persoas, pensar en cada ser humano un por un e sentir esta humillante impotencia. El, na análise que realiza para min, debulla a hipocrisía da ONU, a lei do funil da opinión pública e dos media, o talante intencionadamente morno dos gobernos...
Quedoume claro que en Sudán hai unha clase poderosa -que goberna- composta por camitas, musulmáns, que extermina en nome de non se sabe qué unha poboación nubia e bantú, cristiá ou animista, sen que ninguén mova un dedo, nin sequera os USA, abandeirados de causas gañadas -que non xustas de seu.

Dóeme a alma e sei por qué.

25.8.04

Darfur
Isto continúa. Cumpriría paralo xa.
Decisións erróneas... Ou non
Parte das decisións que tomo responden ao que a min me tería servido de axuda -ou non- nun momento pasado. Se alguén me dixese hai trinta anos que aquel era o meu xeito de funcionar, que me informase e lese todo o posible sobre o tema, tería aforrado moito sufrimento inútil -ou non-, porque cando menos sabería a qué me enfrontaba. Como ninguén mo dixo, fixen o camiño a pelo.
Tería agradecido moito que alguén me avisase -ou non-, para aprender a valorar antes con xusteza os cativos momentos de pracer, eses que lembramos cando somos vellos -ou non.

Non teño características marianas -ou si.

24.8.04

Cousas da vida
Os inestables e desequilibrados pasamos parte da vida renegando da nosa condición; outra parte, intentando asumila, e, á fin, tolerámola cando vemos que o tempo transcorre e non acadamos a ansiada tranquilidade interior.
Cun pouco de vontade e enerxía, aceptamos funcionar dando bandazos sabendo que, tras unha sacudida moi forte, o que nos sacode ten que deterse para tomar aire. Eses respiros amósannos que non hai que perder a esperanza.
Entre respiro e respiro, facemos o que podemos.
Noxos e mágoas
Por non poder varrer tanto lixo.
(Non concretemos).
Por ver a B desacougado.
(Certos lixos...; era de esperar).
Pola ineptitude disimulada de eu non o fixen.
(A culpa, ¿sabedes?, sempre é doutro).
Polos temas tabús que nos envolven.
(Da morte, por exemplo, ninguén fala).
Pola incerteza, á fin; sempre a incerteza.
(Mañá será outro día. E seguiremos respirando).

23.8.04

Correspondencia
A xente, polo xeral agradece que a escoiten; desafoga e queda descansada.
A maioría perde o interese cando o interlocutor pretende falar das propias coitas.

22.8.04

¿Intransixencia? Pode ser...; case seguro; en fin: si
Onte comprobei no caderno de Pawley que non estou curada en absoluto, que hai cuestións que me seguen cabreando até un punto perigoso e que mellor me sería repetirme algún mantra sedante cando caio no tema.
A cousa vén de lonxe, para a miña desgraza, desde as primeiras veces que escoitei falar sen ningún reparo sobre lingüística a persoas que non tiñan formación (nin xeral nin particular) nesa disciplina.
Ninguén do común se sente capacitado para discutirlle a un matemático cál é o mellor sistema para resolver un problema ou a un físico se esta ou aquela lei da termodinámica está mal presentada. ¡Ai, amigos!, pero cando sae a normativa deste idioma a relucir, poucos son os que resisten a tentación de opinar ou discrepar dela, mesmo vilipendiala, polo mero feito de que na súa zona tal palabra non se di así.
Existen dialectalismos, particularismos e expresións familiares que forman parte da esfera lingüística dun individuo, dunha familia ou dun grupo de amiguetes (o seu idiolecto, vaia), válidos e imprescindibles para se comunicaren entre eles, pero ninguén con dous dedos de fronte pretendería incluílos no estándar. J'ai les cannes en fleur era unha frase usada por unha familia bretona coa que compartín vacacións hai moitos anos para referirse ás pernas cansas tras unha longa camiñada; non figuraba en ningún dicionario de expresións feitas nin a recollía ningunha gramática. A eles tanto lles tiña.
O estándar dunha lingua elabórano -como debe ser- especialistas en lingüística e filoloxía; pode gustarnos máis ou menos unha opción, pero de aí á ousadía de coidala incorrecta por sistema media un abismo; quizais nos desgusten as persoas ou o organismo encargado de construír o edificio do estándar, pero de aí a restarlles creto como especialistas media outro abismo.
Falar un idioma non nos converte en filólogos. Xamais escoitei a un panadeiro, economista, químico, camareiro ou matemático castelanfalantes queixarse polo estándar español; comprenden (creo) que se trata dun modelo para todos e non entran en detalles -como debe ser- porque non son especialistas no tema. Entón, ¿por que calquera indocumentado coida ter dereito a entrar a saco no modelo galego?
¿Alguén pode explicarmo?

21.8.04

Facerse o parvo
Cando tiña vinte anos parecíame imperdoable, un xogo desleal, unha incapacidade.
Agora sei que ás veces é necesario e... rendible.
Aprender leva tempo, sobre todo aos túzaros (coma min).
Outono
Está entrando, aínda que o calendario non o diga. Ou quizás sexa que, como é a estación que prefiro, a ansia converte este estraño agosto en desexo cumprido.
Desde que teño memoria, a segunda quincena deste mes non era verán de verdade, exclusiva de xullo sobre todo en Galicia.
Tamén me sucede coa primavera; o calendario pode dicir misa, pero teño un baremo interior que nunca mente e sei que a partir de febreiro o inverno é un vello decrépito.

Comecei co Ulises de Joyce; máis ben comecei coa introdución de Valverde. Alármame a antipatía que me inspira Joyce; espero que non me inflúa moito á hora de valorar a súa obra con xustiza. Penso o de sempre: situarse na época, non pretender que as estéticas son intercambiables, impedir que a persoa substitúa ao autor, abstraerse da biografía e centrarse na obra...
Ando alerta des que un antigo compañeiro de Arte, ao comentar eu que a escultura románica non me gustaba, me soltou anoxado: Porque a estás ollando con ollos presentes.
Pois vale, tentarei ollala con ollos temporalmente ubicuos.

20.8.04

Discutir
Cada vez me custa máis. Non conduce a nada cando se barallan conviccións fondas. Z non vai deixar de turbarse por ver unhas tetas. Eu non vou deixar de pensar que a Natureza é unha marabilla.
Ter razón
Resúltame indiferente. Dáme igual que me dean a razón ou que ma quiten. Non é importante. O único importante é que a miña senrazón me valla para ir tirando.

19.8.04

Catalán 7869-Galego 162
Pódense aducir moitas, moitas razóns para explicalo e non serei eu quen o faga, que para iso están xornalistas, sociolingüistas e incluso políticos. Pero púxoseme cara de parva ao ver o número de blogs escritos en catalán e ir comprobar aquí cántos había en galego.
Creo que xa me vai pasando.

18.8.04

Vivir
Transcorren os días dedicados a observar a entrada e evolución dos trebóns sobre o mar, escribir a historia dun fantasma doente nunha abadía cisterciense, organizar as cores para pintar mandalas e pasear cando o tempo mo permite.
B e mais eu temos horarios bastante diferentes, así que polas mañás, mentres el se esmera na súa actividade favorita, eu saio ao mundo exterior a mercar a prensa, charlar coa quiosqueira e a panadeira, deixar que o fisio me mace ben mazada e facer outros recadiños de pouco peso. Tras un xantar lixeiro, métome na cova a batallar co maldito ordenata, manter ao día o correo, ler o que outros teñen que contar e, por fin, encararme con Melquíades, o seu sandador e demais personaxes que xa comezan a ter decisións propias. Érgome de cando en vez para estirar os músculos, merendar, prepararme té ou pensar nalgunha dificultade que me xurda.
Á tardiña, cando o choio non dá máis de si, sento na sala co libro dos mandalas e os lapis de cores e déixome levar polo instinto. Descubro unha facilidade para combinar e harmonizar tons que me sorprende; anímome cos acertos e non permito aos desacertos que levanten a voz. Caladiños están moito máis guapos.
E non, non me aburro un só segundo.

17.8.04

Robaliza
É a miña afillada, un bufo femia precioso (non, non dou metido a foto, pero conseguireino); naceu o 7 de maio, así que a estas alturas empeza a ser unha mociña. Cóntanme aquí que xa está dando os primeiros "problemas" para localizala, pois realiza longos percorridos nocturnos e móvese moito e lonxe, aínda que á mañanciña volve ao niño para durmir e ver os irmáns. Din que é divertido seguila.
Unha moza independente, vaia, igualiño cá madriña.

16.8.04

Impresións erradas
Unha das causas do bloqueo creativo que padecín foi a impresión de que o que podía dicir xa estaba dito ou todo o mundo o coñecía. O erro parte da equivocada visión que me fago con demasiada frecuencia das cousas e, máis aínda, de min mesma. Por temor a repetir e repetirme fiquei para-liza-da sen saber cara ónde encamiñar pasos, ideas e fantasías, coidando que non me pertencían por completo.
Nos tempos que corren, tan paranoicos de plaxios e imitacións, considérase a orixinalidade como o deus supremo que abrangue desde temas e tratamento a personaxes e caracteres; outrora a temática non se renovaba coma hoxe, a materia de Bretaña reelaborábase decontino e calquera escritor que se prezase (re)tomaba a busca do Santo Graal, a táboa redonda e a corte do rei Artur para interpretala ao seu xeito. Só a partir do Renacemento -incluso un chisco máis tarde- xorde a valoración do individuo coma autor dunha obra orixinal.
Pero o caso non era ese. Descubro día a día neste mundo enlazado por milleiros de tentáculos invisibles que calquera pode achegar algo novo e diferente para outros, que os saberes son tantos e tan diversos que non caberían nunha soa cabeza, que o evidente para X pode resultar ignoto para Z...
¡En fin! Pé(ke) de banco dixit.

15.8.04

Medo(s)
A miña relación con el foi longa e dolorosa; o proceso de liberarme del durou bastantes anos. Se tivese que dicir cándo o perdín de vista coma unha compañía constante, pecaría de imprecisión, porque neste tipo de procesos non conduce a nada medir o tempo; só vale notar os avances, animarse por eles e andar alerta para non permitir aos retrocesos que se instalen de novo.
Chega un momento en que paraliza e couta calquera iniciativa, que converte unha actividade normal en terrible batalla; un medo conduce a outro a maneira de elos de cadea, até o punto en que ao que tes medo en realidade é ao propio medo.
Coido que na miña aprendizaxe resultou importante decatarme de que, por moito que a min se me metese entre cella e cella, sempre habería cousas que escaparían ao meu control; un trebón, unha riada, algunha enfermidade... non dependen de nós, senón da Natureza; as pantasmas que pululan na nosa cabeza só existen na imaxinación, non son reais e por iso non teñen o poder de atacarnos.
O catastrofismo está tipificado como un pensamento deformado, ese que nos leva a pensar na peor de todas as posibilidades nun asunto calquera. Boa parte dos medos provócaa el minándonos por dentro; na nosa man está contrarrestalo.
Non me refiro á valiosa sensación que nos advirte dun perigo, senón á entolecida que salta haxa ou non motivo. Para loitar contra el non existen atallos nin vías rápidas; cómpre paciencia, razón e grandes doses de ousadía. Pero paga a pena percorrer o camiño; ao final consegues o que pretendías: vivir en paz.

14.8.04

Nudismo (e outras cousas naturais)
Doutrina e práctica dos que defenden o desenvolvemento parcial da actividade humana en estado de nudez, pois considérano o máis natural nos seres humanos. (DXL)
Estou convencida de que aqueles que se escandalizan por ver un corpo nu teñen un problema; se non desen tanta lata, faríanme rir. O que máis me amola é que utilicen os nenos como coartada ou parapeto dun puritanismo máis reseso có pan dun mes.
Pregúntome qué pode molestalos: ¿unha liberdade que eles non son capaces de exercer?; ¿que a visión da nudez allea lles lembra a nosa/súa condición animal?; ¿a ausencia de prexuízos nos demais...? Preguntas sen resposta, sospeito, porque non me vale iso de que ofenden a vista ou que atenten contra a decencia. ¿Que decencia?
Todo o mundo babea cun crío espido porque lle resulta fermoso, cóidase unha necesidade que ese corpiño note a brisa directamente na pel; entón, ¿que ocorre cando medramos?, ¿deixamos de ser fermosos?, ¿a nosa pel xa non necesita o contacto vivificador do aire e do sol?
Ocorre o mesmo cos procesos naturais, necesarios e inevitables, de botar peidos, cagar e mexar; a gran preocupación dos pais co seu bebé é se arrota despois de mamar e mexa e caga con normalidade; a diarrea e as dores producidas polos gases sen expulsar convértense en dramas; a frecuencia, cor e calidade das mexadas contrólase por prescrición facultativa. ¿Que nos ocorre aos adultos?, ¿en que clase de bechos raros nos transformamos?, en canto pasamos dos dezaoito, ¿xa non importa se botamos gases, padecemos diarrea ou mexamos escuro?
Os médicos insisten en que controlemos os nosos procesos de evacuación de impurezas e residuos, en que expoñamos a pel do corpo todo ao sol e ao aire; pero os puritanos avergónzanse por botar un peidocho en público, a pesar de que se o deixasen dentro rebentarían; fan cruces por ver unha teta ou unha pirola libres de tecido.
A min que me expliquen as contradicións moi ben porque son bastante curta de entendedeiras.

13.8.04

O engano das aparencias
Nunca hai que fiarse da xente afable, de talle mediano, dedos delicados e risadas alegres. Eses dediños alongados e finos buscan e atopan musculiños doridos e retortos onde unha nin sabía que existisen. Salpica o traballo de frases animadoras, do tipo cómo tes isto, molesta, ¿non si? (¡non vai molestar!), contigo podo traballar ben porque non te pos ríxida (a miña maldita manía de colaborar), deberás volver o martes (se sobrevivo até entón), qué ben estiras (por iso abusa)...
¡En fin...! Qué desfeitiña me deixou o moi... profesional.

12.8.04

Profesións sufridas
Fíxome moito nas persoas e intento establecer relacións afables coas que me relaciono acotío; teño comprobado que a amabilidade provoca a mesma resposta e algunhas vantaxes á hora de mercar.
Caixeiras, carniceiras, peixeiras, quiosqueiras, camareiras e panadeiras (¡que curioso!, todas mulleres) andan atafegadas e estresadas no verán; prefiren os días soleados porque a xente marcha á praia e non se mete en locais pechados.
Adoito ir ao súper sobre as dúas e media, hora tranquila e relaxada en que as persoas normais están xantando ou dispoñéndose a facelo. É un dos poucos momentos de acougo -relativo- que gozan as traballadoras; aproveitan para repoñer mercadorías nos andeis, cadrar as contas e ordenar a súa sección.
Unha das peixeiras, bastante maior, ofréceme sempre cousa boa e fresca e eu pico, claro. Onte estaba esgotada, sufocada; levaba sen parar desde as nove, pero aínda tiña humor para intercambiar bromas coas compañeiras e facerme cómplice.
¿Non cansarán de dicir bo día durante toda a mañá?
O corpo humano
Que se a obra mestra de Deus, que se un mecanismo marabilloso, que se a obra suprema da Natureza, que se incita ao pecado da carne, que se os cativos se escandalizan por ver un espido...
¿En que quedamos? A obra mestra de Deus, ese mecanismo marabilloso, esa obra suprema da Natureza non pode incitar a nada que non sexa admirarse, nin provocar escándalo nun crío a súa contemplación sen trabas.
¿Até cando, meus, tanta estupidez?

Ver Akin

11.8.04

Construtores
Non lembro a santo de qué telefonei naquela ocasión ao ILGa; supoño que para pedir información ou desafogar algún dos frecuentes enfados que pillaba polas contradicións do instrumento. A persoa que me atendeu adoptou ese ton pedantorro que tanto me gusta e soltoume iso de que os construtores do nivel culto da lingua non podían atender as demandas dos pobres profesores de a pé.
As posicións quedaron claras: ELES aí, inaccesibles; nós acá, sen os míticos cornos da sabedoría, mais válidos para capear cambios case anuais que provocaban o caos nas camadas populares.
Agora, co VOLGa ao carón, véñenme á cabeza detalles desa índole ao non atopar un criterio xeral na sementeira indiscriminada de -zas e -zóns ou descubrir a ausencia de palabras coma pavero escoitadas na aldea sagrada desde a miña máis tenra nenez.
Pero non hai qué lle facer: ELES seguen aí, inaccesibles, e nós acá, tocándonos os pés.

10.8.04

Mágoa non comelos cando eran tenros
Unha vez máis comprobo qué ben estamos B e mais eu sen aturar malas caras, impertinencias, burlas, berros e mexadas fóra do ouriñal na casa.
Mellor non digo qué faría eu no hipotético e imposible caso de ter un par de individuos de entre oito e trece anos baixo a miña tutela as vintecatro horas do día. ¡Ufff!
Pero nada, nada: medrade e multiplicádevos, que un botón non serve de mostra.
Risadas misteriosas
Por imperativo das circunstancias, a semana pasada cambiei de fisioterapeuta; agora aténdeme un mozo bastante afable que, de cando en vez, solta unhas risadas desconcertantes cuxa causa aínda non controlo. Dubido moito que se debesen ao que lle estaba contando, máis ca nada porque correría o risco de quedar sen clientela.
En casos coma este si sei poñer cara de póquer, máis ben de aquí non pasa nada, ata que o coñeza un pouco máis. Polo momento, o que en realidade importa é que sabe o que fai, traballa ben e non me tratou coma a un polbo ao que cómpre mazar para que coza como debe. Mañá terei a segunda sesión. A ver se saco algo en claro desas gargalladas fóra de lugar.

9.8.04

Desfeitiño
A vida desordenada (¿ou non?) e as prolongadas horas de estudio trouxéronnos a Cesare co pescozo agarrotado e as costas doridas. Nada que unha boa masaxiña cun ungüento capaz de desatoar narices non puidese aliviar. A conversa, coma adoito, un pracer cargado de matices que provocan restras e máis restras de pensamentos; entre outros, falamos do canon, tema que absorbe boa parte das enerxías de Cesare nos últimos tempos e que a min me provoca certo sarabullo por escuras razóns que non acabo de aclarar. Quizais me molesta o feito de que alguén se constitúa en guía e faro para iluminar mentes atribuíndose unha autoridade que non se sabe de ónde vén; quizais sucede que me custa conceder esa autoridade porque dubido dos criterios que se empregan, sempre subxectivos e transitorios.
Rexoubamos do blogmillo, intercambiamos informacións, comentamos posibilidades de irmos á quedada da Coruña e rimos, coma sempre; aínda que continúa sen facerme moita graza que os dous homes se confabulen entre eles para meterse comigo e tomarme polo pito do sereno. ¡O que teño que aturar!

8.8.04

Momentos
Agardo a visita de Cesare, anunciada para a hora da merenda, coa idea de poñerme a despexar o estudio de revistas e libros amoreados polo chan e sobre a mesa. Non é unha tarefa que me encante, máis ca nada porque me cansa axiña, a pesar de que procuro moverme sentada na cadeira de rodiñas e respaldo anatómico, feita especialmente para min. Debería pedirlle axuda a B (sei que me rifará despois), pero o caos é tal que necesito soidade para organizarme.
Dentro de catro días haberá un ano que nos mudamos a esta casa e aínda ignoro ónde están bastantes libros, metidos en dobre fila segundo o tamaño e o espazo dispoñible. Por iso tardei tanto en atopar o Ulises de Joyce; quedei con Pawley en intentar lelo canda el, aínda que arestora me bota para atrás a letra tan miúda que ten o meu exemplar, editado en 1976 e mercado en 1979. ¡Deus! ¡Que axiña pasa o tempo! Daquela non me fixaba no tamaño da letra de ningún libro; hoxe supón un argumento definitivo para mercalo ou non.
Cánto cambian as cousas ao longo da vida; o básico, porén, muda máis ben pouco. O que máis me gusta do que conservo da que fun (e conservo moito) é a capacidade de sorpresa ante o cotián, coma se o vise con ollos diferentes, alleos, novos...; coma se o vise por primeira vez. Quizais sexa o único que desexo non perder xamais.
Felicidade
A felicidade non é un estado, senón unha sensación e, coma todas as sensacións, efémera, transitoria; pretender prolongar a súa duración natural é tan antinatural como negar a vida e a morte. Cada vez que se experimenta, renácese; pero nunca se morre por non percibila. Só se permanece á espera dunha mellor ocasión.

6.8.04

Arañas
Individuos da clase dos arácnidos con catro pares de patas e corpo dividido en cefalotórax e abdome con glándulas por onde segregan fíos de seda cos que tecen unha especie de tea (DXL).

Pois nada, que como nesta casa non se pode matar arañas, temos varios recantos con arañeiras e cadanseu individuo deses que (tan mal) explica a definición.
Son animais moi limpos e manteñen a casa libre de moscas e outros insectos molestos, repíteme B co seu sorriso máis irresistible. ¿E que vou facer eu? Á parte de esixirlle que a bote fóra cando unha delas se achega demasiado a min, recoñecer -mal que me pese- que este verán pululan pouquísimas moscas pola casa adiante, o que supón un alivio máis que regular.
Toléroas porque nesta vida cómpre superarse a si mesmo en determinados aspectos, pero segue sen facerme ilusión mirar o recuncho dereito da porta de entrada con dúas arañeiras e dous inquilinos ASÍ de grandes. Para min que saben cándo lles boto unha ollada polo quietiñas que están.

5.8.04

Non, pero...
Á parte do tradeado de Vila Real que vai de acá para alá portando un tomiño sobado, de cando en vez vexo alguén sentado nun banco lendo un libro. Quizais non me parecería destacable ese feito hai uns anos, mais agora si, sobre todo se o lector é novo. Só dúas veces conseguín ver o título; unha, o famoso código ao que me nego a facer máis propaganda, pero menos dá unha pedra; outra, un dicionario de galego.
Afeccionado ao dicionario era un bedel xa maior do instituto, que aproveitaba os momentos de descanso abrindo ao chou e informándose de palabras e significados. Ás veces comentábame mira ti, atopei o que dicía meu avó cando eu era un pícaro; dicíao co aire satisfeito de quen adquire unha certeza: o seu avó sabía galego.
Cruzábanme a cabeza tantas ideas que me era imposible escoller unha. Por fin, soltáballe a que máis me fervía: ¡Claro que sabía! ¿Acaso o dubidabas?
A súa resposta chegaba tímida, desconcertada: Non, non o dubidaba, pero...

4.8.04

Sentimentos
Durante moito tempo tentei ocultar o que sentía tras unha expresión neutra; fracasei estrepitosamente por dúas razóns: non acababa de convencerme a súa utilidade nun mundo tan cheo de malentendidos e a miña faciana tardaba en reaccionar ás supostas ordes do cerebro, co conseguinte desfase, abondo para o interlocutor. Así, comprobado que o meu non era o póquer, volvín comportarme con normalidade.

Tiven épocas gloriosas, saturadas de sentir, desas que enchen a vida de tantos matices e sabores que converten o día a día nun constante namoro; tívenas escuras, treboentas, cargadas de sentires máis ingratos; e tiven, tamén, as que eu chamo de cortiza: aboias, sobrenadas sen que nada nin ninguén che mude a forma. Son as peores.

3.8.04

O deporte máis antigo do mundo
Dúas mozas falan dunha terceira, loira, alta e bonita, cuxo noivo, por riba, ten diñeiro; aprenden o oficio nunha academia de perruquería, onde acoden clientas variadas ás que elas non coñecen.
Que se non é tan guapa; que se eu me adobío así, estou mellor ca ela; que se debe de estar co fulano pola pasta; que ademais está operada...
Por aí xa non pasou a clienta muda, mais coa orella alerta. Deu media volta, ollounas moi seria e soltou: Estades falando da miña sobriña, e asegúrovos que nin sequera a operaron de apendicite.

2.8.04

Esbardallar
Ignoro se chegará a bo porto a historia que absorbe os meus días, pero tanto me ten; busco datos na interné, na enciclopedia, nas coleccións de contos que se espallan na sección dos libros bonitos e teño a sensación de avanzar, de descubrir facetas dos personaxes, das súas bondades e maldades. Mesturo mundos opostos procurando unha conciliación que só a fantasía pode ofrecer; gústame este artista australiano, experto en curar pantasmas doridas e achegar paz á xente coa que trata; encántame que unha miudeza medre ata converterse en parte importante da acción; case levito coas reviravoltas que xorden sen eu forzalas, tan fluídas e completas que a min mesma me abraian.
Intrígame cómo funciona a fantasía; son incapaz de explicar o proceso creativo, pero se me faltase, estaría perdida.
Xenio e figura...
Intento, con algúns atrancos, sosegar este meu ánimo saltareiro que tanta latiña dá. O ideal sería reaccionar ante as circunstancias, non digo con estoicismo, que tamén, pero cando menos con serenidade; amólame este temperamento visceral que me fai sentir os desgustos nas mesmas tripas, coa conseguinte molestia que é doado supoñer. ¡En fin!, que pouco e pouco vou poñendo orde nesta cabeciña tola respirando fondo e afastando da mente os problemas.
Onte soubemos que o sobriño preadolescente desespera á nai e cabreeime, quizais máis con ela ca con el, porque cando se levan vendo as cousas ano tras ano non estraña o resultado. Claro que... ¿quen llo explica á nai? A min que non me miren.

1.8.04

Relevo
Chegan novas fornadas de xente disposta a gozar das vacacións, sen dúbida ben merecidas; coches e máis coches converten as estradas comarcais en arremedos de rúas urbanas; o quiosco non dá abasto para atender tal demanda de prensa e lambetadas; na panadería medran as colas, e o paseo transfórmase nun slálom xigante sen esquís. De cando en cando o ceo vibra de paxaros humanos e o mar axítase de botes, iates, veleiros e motos acuáticas. O altofalante da praia repite a mesma mensaxe até o cansazo: prégase aos señores bañistas que non saian da zona de baño. Isto ferve de xente. Hoxe cruceime cunha procesión acompañada da banda de música; portaban tres imaxes á capela; ían serios, vestidos de domingo.
No bar da Ramallosa non cabía un alfinete máis.
Na casa estase ben.