Sen pontes nin acueductos, esta semana tivo as súas dificultades horarias, máis ca nada polas esaxeradas licenzas que nos permitimos os días non laborables. Malia todo, tamén tivo a súa maxia en forma de botadas de tarot -confirmacións do que eu xa supoñía-, lecturas indiscriminadas (algunha divertida, tenra, mesmo dramática se se quere), soños inquietantes que só significan cambios e paseos que che traen comportamentos alleos que non esperabas pero que non te sorprenden, porque hoxe, meus, ás portas do inverno, ía un día tan marabilloso que incluso había vellos vestidos só co bañador camiñando polo bordo do mar, parellas que se bicaban pousados os pés nus na area mollada e unha morea de xente arriba e abaixo da praia que aquilo semellaba o paseo grande dunha grande cidade.
Cuns desexos tremendos de que B me rape -para o meu gusto xa teño melenas-, son incapaz de resistirme á chamada do macho alfa cando me di ¿Saímos a dar un paseo? con estes días tan estupendos e tan breves, porque ás seis xa empeza a xear.
Agora escoito o ladrido de Cosco. Só falta un cosco para completar o pracer.
Ningún comentario :
Publicar un comentario