Acabei Cinco mujeres y media de Francisco González Ledesma en boa hora e cun mediano cabreo. A curiosidade -se cadra o mellor motivo para mercar un libro- e a lectura de boas críticas leváronme a este Silver Kane que xa non escribe novelas de vaqueiros coa esperanza de atopar unha boa novela negra, un dos meus xéneros preferidos.
Das trescentas noventa páxinas sóbranlle ben a gusto unhas duascentas; a suposta ironía que se lle atribúe é chambona e transparente, mesmo irritantes algunhas alusións feitas con torpeza; a trama está ben, aínda que deixa varios cabos soltos polos que aínda me pregunto, e tamén me pregunto por que esa ansia de introducir reflexións políticas ou presuntamente filosóficas que frean o ritmo, afean o conxunto e que pouco ou nada achegan ao resultado final. Algúns personaxes son tan caricaturescos que semellan un insulto á intelixencia do lector, ao igual ca algunhas situacións. E, en fin, acabei farta de tantos follar, joder, huevos e demais lindezas que salfiren o relato, sospeito que coa pretensión de darlle color e situar os personaxes na súa clase social.
Desgústame, non sei por que -ou si sei-, falar mal dun libro, pero neste caso láiome dos cartos investidos (vinte euros) que ningún pracer me deron, do tempo que me levou entre bufidos e protestas e do chasco que me produciu.
Non sempre o ollo atina en escoller as lecturas.
Ningún comentario :
Publicar un comentario