Este libro é deses que me deixan unha especie de pouso amargo na boca, coma un té vermello demasiado recocido, e non porque estea mal , que non o está (todo o contrario), senón polo sentimento de tristura que me invade cando constato por enésima vez o destino tan triste das mulleres creadoras do pasado.
Camufladas detrás dos homes da familia, excelentes artistas que a historia silenciou, tiveron que vencer toda serie de dificultades para dedicarse ao que lles gustaba sen poder competir coa cara descuberta se non querían correr o risco de que as criticasen ou se burlasen delas.
Menos mal que hoxe hai persoas que se molestan en descubrilas para que nós poidamos comprobar que na historia da humanidade non só os homes tiveron voz.
Ningún comentario :
Publicar un comentario