Encarga

Recibo unha encarga que me trae a mal traer estes días pois absorbe case todas as miñas horas. Mañá ou pasado debereina entregar e aínda non estou satisfeita co resultado. Doulle voltas e máis voltas intentando dar coa pedra filosofal, case perdendo de vista que a tal pedra pertence ao mundo de ficción -quizais nada máis apropiado.
Entrementres, miña nai saíu ben da nova operación, aínda que co temporal non puidemos ir vela; tampouco poderemos ir esta fin de semana, pois Ítaca reclámanos con asuntos que teñen que ver co noso futuro inmediato.
A vida e a enfermidade mestúranse nun remuíño imparable e penso no ingrata que ás veces pode resultar. Pero así son as cousas e non hai quen se rebele.

Avós

A miña amiga Mati e o seu home acaban de ser avós. Non ten de particular nada máis que me parece incrible que aquela neniña que coñecín hai... tanto, si? sexa unha nai feita e dereita. Están felices, claro, como non o van estar. E eu, con eles.

Falando cos lectores

Lévanme dunha editorial a dous centros de ensino, un público e outro privado, para falar da miña última novela publicada. Respiro de novo os aires dun instituto onde, casualidades da vida, atopo un antigo compañeiro de facultade que leva xa dezaseis anos impartindo clase nel; no tempo en que non nos vemos xa tivo dous fillos aínda que non lle aprecio moitos cambios no físico. Será que aos homes se lles nota menos o paso dos anos? Mándame recordos para B, con quen tamén compartira bacharelato. Ai!, dígome, como somos tan maiores?
O primeiro grupo de rapaces semella bastante interesado e fanme algunhas preguntas difíciles de contestar. Por que escribes libros? Por que a acción transcorre nunha cervexaría? Como se che ocorreu facer esta novela? Por que non escribe en español? O segundo grupo, porén, ten máis ganas de saír ao exterior que de atender as miñas palabras, o que non me estraña dado que se achega a hora do xantar e levan toda unha longa mañá metidos entre catro paredes.
No cole privado a cousa é bastante diferente; baixan en orde, colócanse en orde, calan axiña e, despois de falar eu, frítenme a preguntas e comentarios tras uns momentos de corte inicial que axiña lles pasa. Todos e cada un aparecen co seu exemplar para que llelo asine ao remate e, durante breves momentos, teño a sensación de ser unha escritora de verdade, desas que atenden colas e colas de lectores nunha feira do libro calquera.
De volta, o representante da editorial e mais eu comentamos o transcurso dos acontecementos e chegamos á conclusión, mal que nos pese, de que no ensino privado hai moita máis disciplina ca no público. Por que será?

Véspera de domingo

Despois de facer a compra semanal, adoitamos dar un paseo pola praia ou polo monte; acotío, cando o tempo está bo, atopamos moreas de persoas vestidas coas súas mellores roupas facendo o mesmo. Adultos, nenos e cans aproveitan o día espléndido para respirar aire fresco e fuxir da contaminación da veciña cidade, bastante mesta nos últimos meses pola ausencia de chuvia.
A semana pasada, desde Monteferro, podíase ver unha especie de boina escura aboiando sobre ela, coma se un señor malvado decidise estender as súas gadoupas sobre a alma dos seus habitantes. Non é de estrañar que fuxan durante unhas horas do ambiente cargado que se debe de respirar alí.
Poucas veces atopamos coñecidos, mais onte un vello amigo da nenez de B, coa muller e a filla, xurdiu de entre a multitude e permanecemos un bo pedazo charlando ante unhas cervexas, lembrando vellos tempos e comentando os novos. Xente agradable, sen dúbida, con quen cambiar impresións.
Á noitiña, con ese ceo multicolor que cada vez máis evoca a primavera, ía fresco e apresuramos o paso para non aterecer. Acharemos de menos estas paisaxes? Por veces dubídoo, vendo estoutras imaxes que compensan as perdas.
Gústame o horizonte baixo de Ítaca, tan limpo e puro, que permite mirar moi lonxe sen sentir que o mundo ten un comezo e un remate, igual que eses universos de papel que colles con ilusión porque todo neles é noviño e sorprendente. O novo destino para min é coma un libro que agarda o momento de ser collido entre os meus dedos, trementes quizais, e me poña a pasar as páxinas con avidez.
Entrementres, gozo do que hai no presente.

Impresións

O primeiro libro que lle leo a Haruki Murakami é este Tokio blues do que tanto escoitara falar e que foi a novela que o revelou a Occidente. É este un libro no que destaco a fluidez do narrado, coma chuvia maina ou o correr da auga nun regato, cualidade que aprecio porque permite irse metendo na obra pouco e pouco, sen estridencias. Gocei dela a pesar de que a tradución non é a mellor posible e duns cantos erros que se fixeron evidentes incluso para min, que ando un pouco distraída ultimamente.
Por momentos o estilo lembroume El elogio de la sombra de Tanizaki, ese pequeno ensaio sobre a beleza das sombras e a fealdade da luz inmisericorde, quizais porque comparte con Tokio blues ese xeito de contar pausado, sen présas, en que as palabras van fluíndo en aparencia sen esforzo.
Se tivese que apoñerlle algo, se cadra me inclinaría por ese gusto polas miudezas que ás veces me impacientou. Preguntábame que podía achegar á obra que o narrador lave os dentes, se duche, seque o pelo co secador e se vista despois de facer a colada os domingos, por exemplo, nunha sucesión de xestos cotiáns que rara vez se ve nunha novela occidental, cando menos deste xeito, como formando parte importante da trama.
Como xeito de afastarme dese pouso de melancolía que me deixou a lectura, ando agora con Sangre de tinta de Cornelia Funke, continuación de Corazón de tinta, que lera o ano pasado e que tanto me gustara. Polo pouco que levo lido, promete aventuras, acción e boa literatura -non só para nenos.

Monteferro

Onte, despois de facer a compra semanal, fomos até Monteferro para dar un paseo entre eucaliptos que nos desatoasen os narices e, de paso, comprobar o ruxerruxe que a estas alturas é clamor popular.
Desde a nosa casa vemos este monte do que teño posto fotos no blog, pero do lado que polo de agora se salva da especulación, por iso non me decatara dos cambios que se aprecian nas fotos da páxina salvemos monteferro.
Había, ben certo é, troncos de árbores cortadas e apiladas en pequenas montañas e zonas convertidas en claros pola tala de piñeiros. Pero o que tamén había -e ninguén di nada- era lixo por todas as partes: restos de botellón, papeis, bolsas, latas de cervexa baleiras, botellas de plástico e unha morea de porcallada máis. Está claro que a zona rexistra moita actividade de visitantes non sempre escrupulosos co refugallo que deixan e que a min me produciu unha impresión desoladora. Os nosos ollos non daban abasto para abranguer tanta tristura.
Salvemos Monteferro da especulación salvaxe, si, mais tamén de todos aqueles que se dedican a emporcalo de xeito, se cabe, tan ou máis salvaxe.

Entre virus

Despois de Personajes desesperados de Paula Fox, do que hai unha crítica bastante boa aquí, ando coa lectura de El mundo de hoy de Ryszard Kapuscinski, especie de recompilatorio de fragmentos doutros libros, algúns non traducidos ao español. Lévame tempo, pois non é unha obra como para ler de corrido e a gripe tampouco me converte nunha lebre en cuestión de rapidez.
Coincide, ademais, a chegada das probas dun libro de relatos que sairá no mes de xuño, se non hai demoras (que non as haberá, o xefe dixit), en cuxa revisión me meto a fondo. Aínda que eu xa o corrixirá varias veces, o corrector da editorial atopou unhas cantas erratas, e eu mesma, de novo con mirada de entomóloga, pillei algunhas que se lle escaparon ao corrector. Poucas, iso si, pero non deixa de abraiarme que os ollos tarden máis ca unha mesma en captar as cousas.
Cando os virus me deixen en paz, revisareino unha vez máis, por aquilo de que por correccións non ha quedar.