27.11.06

Best-seller

Leo best-seller de Douglas Preston e Lincoln Child e o seu axente especial Pendergast. Mellor dito, releo. É este un personaxe bastante logrado, excéntrico, rico pola súa estraña familia, que, malia pertencer ao FBI, vai por libre. Entre outros trazos, conta cun aspecto físico que se sae do normal (elegante, moi loiro até o punto de semellar albino, ollos grises clarísimos, alto e delgado) e a facultade de concentrarse mentalmente no que el denomina palacio da memoria. As tramas, abondo complexas, teñen moita acción, misterios por resolver e os escenarios son variados e cheos de cambios. Resulta moi entretido.
Faime certa graza o desprezo con que se fala en determinados círculos deste tipo de novelas, coma se a única literatura válida só puidese ser a de tese. Co paso dos anos a miña afección por elas foi aumentando, se cadra porque me gustan as historias ben contadas que non pretenden dar leccións de vida e, como non, tamén me gusta sentirme transportada a outros ambientes. Boa proba diso é a nutrida sección da miña biblioteca.
Tanto británicos coma norteamericanos teñen unha habilidade especial para construílas, quizais porque non andan con complexos tan habituais noutros pagos.

20.11.06

Personaxes II

- A camiñadora: Fraca, case esquelética, anda a paso lixeiro monte arriba e monte abaixo coma se esa fose a única ocupación valiosa neste mundo. A face seria e o xesto adusto fanme pensar na tecedora de vidas, esa que asemade as destece. Non me gusta demasiado cruzarme con ela pola noite.
- A cociñeira: Chea de vida, franca, alegre e acolledora, fai as tapas no Plaza, ese bar do que tanto se ten falado en certos lugares. Leva toda a vida na vila e dá bos consellos; comprende moitas cousas sen apenas palabras; dá xenio vela traballar con ese ritmo interno que a impulsa. Semella unha boa amiga.
- A ladroa: Anunciouse no súper para facer limpezas; o corpo bolecho e rotundo non denunciaba unha ionqui, malia que a dentamia cariada facía sospeitar. Tiña que traballar. Necesitaba os cartos. Limpou ben. Agora está pendente de xuízo. Un máis do seu longo historial.
- A señora: Toma café con leite a pequenos sorbos estirando o dedo maimiño. Vai vestida con elegancia e moi ben peiteada, igual que se fose a un importante acto social. O home, ao seu carón, semella un aprendiz de executivo; fai xogo con ela. Non falan.
- O construtor: Tira por terra calquera prexuízo que se teña sobre a raza. Sincero, amable, preocupado, é un filósofo amante de lecturas e de libros e sabe falar de calquera tema. Non pregoa o seu produto coma o mellor do mundo e dá mostras abondas de ecuanimidade. Que distinto doutros que andan por aí!

13.11.06

Outono

A calor desacostumada que estamos vivindo este outono (despois dos temporais un chisco desacostumados) faime suar coma se estivésemos no verán. Miro ao meu redor e asómbrome de que a maioría das follas dos pradairos, que outros anos comezaban a caer en agosto, continúan prendidas; a gardenia que me agasallou B hai dous sábados bota flores decontino, e o camiño que leva ao instituto é unha constante trafega de xente en camiseta e pantalón curto.
Fago esforzos por manter a calma en medio do trebón de acontecementos desgraciados das últimas semanas; sei que non teñen remedio, que a vida ás veces se comprace en sacudirte de má maneira, pero iso non impide que se me poña unha angustia no ventre moi maliña de aturar. Cando menos a certeza de que conto co apoio de B alivia un chisco a tensión e lévame a aferrarme á idea de que, a pesar de todos os pesares, son bastante afortunada.

6.11.06

Novas

Definitivamente Telefónica clausurou as miñas contas de correo electrónico. Agora estou en peke.aixu@gmail.com para o que queirades mandar. Teño outra conta co meu verdadeiro nome e apelido separados por un punto, tamén en gmail. Así que quedades avisados.
Continúo sen ter teléfono nin internet na casa, como podedes comprobar polo abandonado que teño o blog, malia que non penso pechalo polo momento; isto do cíber non está mal pero é un pouco latazo, sobre todo porque non podo vir acotío, senón unha vez por semana, con sorte algo máis. Non hai tantos nenos coma no verán, pero si xogadores que ás veces se entusiasman e berran coma críos sen ningunha consideración cara aos demais usuarios. Neses momentos, máis ca nunca, debo morder a lingua para non protestar; se o dono do local non di nada, quen son eu para facelo?
Sigo adaptándome paseniño ao novo hábitat (son lenta, moi lenta neste tipo de asuntos), agora xa controlo varios quioscos de prensa -ao principio coidei que só había un- e xa sei onde está a policía. Por diante da casa pasa un camiño que asfaltarán cando rematen as obras, pero o seu estado calamitoso non impide que haxa un tránsito continuo de vehículos e persoas, a pesar de que todo o mundo asegura que o lugar é moi tranquilo. Tranquilo? Ha. Como se nota que non veñen por aquí.