Rematei días atrás a triloxía de Laura Gallego Memorias de Idhún, que tantas paixóns levanta entre os adolescentes. Son tres tomos moi grosos que van desde as setecentas e pico páxinas ás novecentas e pico e nos tres sobran bastantes.
Pero vaiamos por partes. O mundo que crea a escritora resulta atraente e completo, a multitude de seres que pululan e se moven nel están ben logrados, a acción é trepidante e engancha con frecuencia. A historia amorosa entre os tres protagonistas, porén, chega a aburrir por repetitiva; nas ocasións en que se describen os sentimentos emprega case sempre as mesmas expresións, en particular ese e deixouse levar que, despois de lelo unhas vinte veces como pouco, irrita até o esgotamento. Tamén insiste moito noutras cuestións que non vou destripar, e esa insistencia cansa; xa quedaran claras antes, non cómpre volver sobre elas unha e outra vez.
Seica a autora, bastante nova, comezou a enxendrar esta historia hai máis de quince anos; escribiuna en menos de tres, e iso nótase. O estilo podía estar bastante máis puído; algúns personaxes, mellor perfilados; a sintaxe e expresión, moito máis coidadas.
Gústame que me conten historias fantásticas (que historia non o é?), pero sobre todo gústame que mas conten ben; e aínda que lin os libros en pouco tempo atrapada pola trama, percibín asemade os fallos e os chíos.
Ningún comentario :
Publicar un comentario