A aldea sagrada estaba espléndida coa nova iluminación que tanta propaganda levantou; en verdade semellaba unha xoia engalanada para pracer de propios e estraños. Desde a miña (cada vez máis remota) nenez as luces de Nadal na cidade espertan en min sensacións gratas, se cadra por ser quen de converter durante unha breve tempada o cotián en extraordinario. Mágoa que os papás non puidesen admirala repetindo os paseos que deron durante máis de media vida polas mesmas rúas, xa non tan tranquilas coma outrora.
En Teucro os males da vellez tamén fincaron os seus cairos, aínda que novas vidas se desenvolven asemade. Triste consolo.
Xa en Ribeira, asistín ao verdadeiro e formal acto de inauguración do Ateneo Valle Inclán, que contou coa intervención dun afamado mago da palabra: Quico Cadaval.
Logo, en fin, unha leve pero molesta doenza tívome confinada na cama entre dores e suores. A cousa vai mellor, pero lembroume, unha vez máis, que non debo facer excesos coa miña dieta, abondo arrombada por mor das benditas festas.
Mentres, de novo Terry Pratchett, Laura Gallego (xa me tardaba comprobar por min mesma o que se di sobre ela) e Walter Moers (estupenda La ciudad de los libros soñadores) aliviaron un chisco os meus males e ateigaron o meu semisono con imaxes fantásticas, por veces delirantes, mesmo repulsivas, sempre atraentes.
Durante a fin de semana Abril rojo de Santiago Roncagliolo -lonxe, aínda que se poida pensar o contrario, da literatura fantástica- fíxome experimentar un amplo abano de sensacións, desde o noxo polo que contaba ao abraio por como o contaba.
Ningún comentario :
Publicar un comentario