Recupero pouco e pouco o gusto polos paseos en solitario que tanto me gustaba dar hai apenas un par de anos. Por riba, o médico é o remedio que me ofrece para calmar os meus problemas dixestivos e ir perdendo peso amodiño; non quere que faga dieta nin que tome máis medicamentos dos que tomo, así que me obrigo a vencer a preguiza e evitar escusas como que sopra moito vento (que sopra) ou que me doen os cadrís (que me doen, pero segundo el deixarán de doer). Aínda que hoxe o paseo foi urbano, días atrás fixen o percorrido que bordea a costa e ollei unha morea de barcas faenando. Pillei a estes desde a beirarrúa (había ben unha ducia de pequenas embarcacións), supoño que collendo ameixa, cuns curiosos aparellos de mango moi longo e unha especie de gaiola con reixa no remate. Sinto non poder dar o nome, pero o meu vocabulario marítimo deixa moito que desexar (se alguén o coñece, que me ilustre).Levamos varios días de ceos despexados e un nordés que arrastra todo o que se lle poña por diante; nas ruelas estreitas que comunican o malecón co interior da vila créanse auténticos tiros que baten forte contra as facianas e remexen cabelos e roupas coma se o mesmo Eolo se aplicase en amosar que a pesar de todo continúa a ser un deus.
Ningún comentario :
Publicar un comentario