Non deixa de ser unha mágoa que vaias onde vaias e por moi fermosa que sexa unha paisaxe atopes bolsas de plástico, papeis e restos indefinibles e variados que dan a sensación de que todo o mundo é un amplo vertedoiro de lixo. A maioría vén arrastrada polo vento, pero outra parte guíndana in situ os visitantes que non se fixan, non se decatan ou lles resulta totalmente indiferente deixar a súa pegada onde non debería quedar.
A pesar de todo, chega un momento en que intentas abstraerte e ollas ao lonxe, ao horizonte ou a calquera outro punto da distancia para non fixarte no que tes diante mesmiño do nariz.
Para iso están servíndonos estes días que empregamos en visitar os arredores: para constatar que o ser humano non pode evitar unha das facetas máis deplorables da súa condición.
Ningún comentario :
Publicar un comentario