Oasis

Foi unha auténtica mágoa non poder ver a Descalza o domingo, pero estabamos convidados a xantar nun dos recantos máis lindos do planeta. As cañas en Corrubedo estiveron ben, aínda que nada que ver co lugar ao que os nosos hóspedes nos levaron. Tras un paseo en coche polo que semellaba un páramo, chegamos á propiedade destes amigos, un verdadeiro oasis no medio dun deserto no que apenas medra nada, pois está moi batido polo mar aberto. Eu, que teño tendencia a perder a concentración ao cabo de pouco tempo de estar con xente, mantívenme alerta durante case toda a tarde mentres degustaba os manxares elaborados pola anfitrioa, espléndida cociñeira e experta xardineira. Baixo un dosel de plantas xantamos mentres o sol devalaba amodiño e a conversa esvaraba plácida e gorentosa; as cadelas pedían comida e facían furados ao tempo que os humanos aprendían a arte de vivir. Comín en exceso, como non podía ser menos, pero volvín á casa a tempo de ver o partido no que España marcou o gol da vitoria. Unha marabilla que me gustaría repetir.