Temo que vos vou decepcionar, no sentido de que iso de que os animais senten o malestar do(s) seu(s) dono(s) para min é moi relativo. Quizais Dona estea afeita a verme mover con rixidez, non facer demasiados alardes co corpo e, en xeral, comportarme fisicamente coma se tivese vinte anos máis. O feito é que cando estou nunha das miñas crises, non cambia de actitude. Como sempre pide aloumiños, nesas circunstancias non noto que pida máis do habitual; achégase a min meneando o rabo e ponse en plan que?, dásme uns mecos? Se non lle fago moito caso tómbase aos meus pés e agarda tempos mellores, pero nunca protesta. Hai que engadir que mentres eu estaba maliña ela tivo dous percances estomacais que a mantiveron baixo mínimos e pouco atenta ao que a rodeaba. Non comía, trousaba e manifestábase inquieta ou apagada, tanto que a min me preocupaba máis o seu benestar có meu, que á fin de contas xa é familiar e sei que tarde ou cedo acabará pasando.
As primeiras veces que Dona se puxo mal o primeiro que pensaba é que me ía morrer, algo que a B lle provocaba unha reacción alporizada: Claro que vai morrer. Todos imos morrer. Non lle falta razón, madía leva. Abondaron uns cantos días de reflexión para que se me fose da cabeza (bastante) esa idea traizoeira que non conduce a ningures. Porque, claro, todos imos morrer.
Ningún comentario :
Publicar un comentario