Pequeno, delgado, cabelo gris e dentes enormes, traballa no mercado dos sábados da vila, o día en que aproveitamos o bo tempo para xantar nunha terraza con Dona aos nosos pés. Custa un pouco lograr que se calme, pero unha vez tranquila non se move a menos que alguén veña a falarlle.
Recoñezo que me molesta o seu que a xente se empeñe en acariciar un can en descanso cando non sabe se se vai alterar; nós estamos comendo ao noso aire e o Pegatina non falla: ponse a uns metros de distancia da nosa mesa e comeza a facer espaventos cara á cadela; logo achégase e non para de sobala até que ela lle dá as dúas patas con gran movemento de rabo. A botella corre perigo de caer ao chan, os pratos abanean de xeito alarmante; agarramos a mesa e procuramos seguir comendo mentres o homiño nos explica polo miúdo a súa vida. Despídese varias veces co aquel de que vai xantar, pero non se dá ido. Por fin, despois de múltiples anuncios, decide que xa é o momento.
A dona do restaurante achégase a nós cun sorriso retranqueiro: Que? Xa estades integrados na vila.
Ningún comentario :
Publicar un comentario