Unha crise de fibromialxia tívome bastantes días fóra de combate; á parte das dores en todo o corpo, o cansazo sen motivo aparente é o peor de levar; o que en situación normal fago en media hora, cando me dan as crises (tres ou catro por ano, máis ou menos) tardo tres veces máis e teño que parar con frecuencia para recuperal o fol. O desánimo aparece de xeito inevitable, por moito que B me diga que xa sei o que hai e que non consigo nada deixándome levar por el. Como non te vas desanimar se che doe todo, non podes coa alma e o único remedio que che dan é descansar? E se ese descanso aliviase, moi ben, pero non, apenas consegue nada.
Por fortuna xa vai pasando e espero que dentro duns días acabe a crise. Cando menos poderei volver á miña normalidade, que non é como para botar foguetes, pero fai a vida máis soportable.
Ningún comentario :
Publicar un comentario