A brétema, mesta coma a manteiga, envolve todo o que rodea a casa; non se ve ningunha das habituais luces de barcos e farois, e unha ten a sensación de estar pendurada sobre o mar sen nada que a sosteña. Os ruídos non dan atravesado esa cortina, a humidade cóase polas ventás abertas e o frescor, por fin, chega coma unha esperanza facéndome sentir unha intensa morriña do outono.
A brétema, coma unha burbulla, envolve a casa. A xunqueira veciña apenas se distingue entre refachos de algodón e o silencio aboia no ambiente, balsámico, confortador, parodia do perenne.
Ningún comentario :
Publicar un comentario