Baixo un ceo ominoso encapotado de fume negro e mesto saímos onte cara a Teucro para ver a Lamatumbá en directo. Non podía seguir así, sabendo que son a bomba e non comprobalo por min mesma, a pesar dos achaques. Non direi que bailei coma nos vellos tempos, pero si que o meu traseiro se viu incapaz de permanecer quietiño máis de cinco minutos seguidos; emocionáronme, ¡que carafio!, emocionáronme unha barbaridade, e a guinda foi que nos dedicaron unha canción a B e mais a min.
Únenme a moitos deles anos de amizade, conversas compartidas, algunha que outra discusión e, sobre todo, un profundísimo cariño que se mantén vivo. Teucro pareceume máis luminoso ca nunca, se cadra porque recibín tantas mostras de afecto que case me saltan as bágoas.
¡Viva Lamatumbáaaaaaaaaa! (Grazas, meus; paseino de medo).
Ningún comentario :
Publicar un comentario