Aumenta o número de turistas que ateigan supermercados, farmacias, panaderías, quioscos, praias e tendas varias nun ir e vir incesante que marea. Malia todo, animámonos a ir a Vila Real para xantar cunha parella amiga. Como adoita dicir B, que ben se está cando se está ben, sensación á que contribúe tanto a compañía coma o ambiente que se respira nesta zona. Non me estraña que a xente se desprace só polo pracer de atoparse nun lugar que ten "algo", sexa a presión, a temperatura ou a paisaxe, factor no que non nos poñemos de acordo. Se é certo que existen zonas de forza no mundo, esta debe de ser unha delas.
O tránsito marítimo adquire niveis de autopista en día de saída: motos de auga, veleiros, iates, ferris das illas, pesqueiros... unha miríade de vehículos perturban a superficie do mar sen que este dea particulares mostras de anoxo; algunhas regatas pasan por diante das nosas fiestras, privilexiado palco desde o que contemplar todo ese movemento. Nada que ver co inverno.
Polo momento só pillei un ou dous cabreos por mor do tránsito rodado e a falta de regras que algúns deciden adoptar, e intento contemplar con ollos benévolos esa humanidade sedenta de sol, praia e mar, a pesar de non comprender moi ben ese afán por amorearse. Horror vacui, chámolle.
Acho de menos a tranquilidade deste lugar en días cada vez máis curtos, a intimidade de sabernos uns dos poucos habitantes, a complicidade que establecemos coa Natureza que nos abraza, o silencio outonizo, pero non até o punto de non poder soportar os seus contrarios.
Este ano temos a novidade de atoparnos paseantes polo montiño onde vivimos; a explicación está nos letreiros que o concello espallou aquí e acolá animando a xente a visitalo; o tráfico rodado aumentou até límites sorprendentes e cómpre andar lixeiro para esquivar os coches, pois non hai beirarrúas protectoras. Non protestarei cando volvamos á rutina.
Ningún comentario :
Publicar un comentario