Preto dunha praza céntrica hai en Ítaca un fogar para maiores cuxos moradores saen a tomar o aire en cadeiras de rodas ou apoiados en andadores ou caxatos. Asemade, como o sitio é zona de paseo, moreas de cativos andan nas súas bicis, algúns en tacatá ou tricilo ou aferrados ás mans maternas. Os extremos da vida que se tocan producen unha sensación vertixinosa, coma se todas as idades se concentrasen nesa rúa itaquense e unha, na terraza dun bar, ollase actuar en segundos a máquina do tempo.
Un constante fluír de persoas de todo tipo e condición ateiga as rúas da vila; no porto non deixan de entrar e saír barcos; o sol destes días facía estraño setembro, mesmo o hostal estaba cheo e houbemos cambiar de cuarto o último día porque chegaba unha clienta fixa. As nosas pescudas non nos levaron moi lonxe, pero cando menos entramos en contacto co que será o noso hábitat dentro dun ano.
Volvín con sentimentos encontrados. O curso está a piques de comezar.
Ningún comentario :
Publicar un comentario