18.9.05

Ionquis

Preto da Comandancia e dun cuartel de Garda Civil reúnense os ionquis de Ítaca; fracos, de faces chuchadas, cun físico inconfundible, agardan a todas horas o contacto salvador. Falan a berros de lado a lado da praza sen o menor sentido da prudencia e do disimulo; están ao que están e impórtalles menos ca nada que os demais se decaten da súa ansia. Nenos, adultos e maiores pasan ao seu lado sen inmutarse, afeitos a esas presenzas fantasmais, caricaturas de si mesmas. Percíbese nunha muller un resto de beleza que foi murchando de dose en dose mentres leva o seu fillo nun carriño; o cativo chora, mais ela non fai nada para calmalo até que pasan ben uns quince minutos. A berros pídelle a unha colega un anaco de pan e explícalle que é para o meniño. Bebe a súa cervexa ollando ao seu redor, erguéndose de cando en vez para recibir unha nova negativa; un sóltalle que busque a Fulano. Ao cabo Fulano aparece e todos nos informamos de que é un trapalleiro sen palabra.
Marcho do lugar cun nó na gorxa.

Ningún comentario :