Un meu tío avó tiña un obradoiro de encadernación na cidade veciña cando eu era unha cativa. Lembreino estes días de tempo cambiante en que tan axiña loce o sol como pasamos a xeira completa baixo brétemas e chuvias. Era un amante das illas Cíes, que podía contemplar desde a súa casa e nada no mundo o convencía de cambiar de lugar.
Para min foi un auténtico descubrimento entrar no seu obradoiro e ver libros, revistas e tebeos en distintos estadios de destripamento gozando da oportunidade de perdurar un chisco máis. Abraiábame o serios que semellaban os DDT e Pulgarcitos, Capitáns Trueno e Panteras Negras mudados, por obra das súas mans, en tomos sólidos que mesmo daba reparo tocar. Agasallounos a miña irmá e a min uns cantos que había tempo alguén deixara alí e nunca volvera para recuperalos; durante moitos anos lin e relín aqueles libros, que resistiron con bravura o trato infantil e superaron en varias décadas o tempo previsto. As follas amarelas tirando a marróns, as cores esvaídas, o papel fino, o cheiro indefinible... tiñan o engado do apropiado por azar, do que chega ás túas mans por unha confluencia de circunstancias propicias a pesar de non estarche destinado. Aínda andan pola casa familiar.
Boto de menos eses obradoiros tradicionais que restauran libros maltratados e os converten en inmortais cando miro algún dos meus dicionarios.
Ningún comentario :
Publicar un comentario