Despois de pasar a fin de ano á luz do lume por mor dun apagón de catro horas, marchamos a Ítaca co corazón cheo de esperanza e de temor a partes iguais. Buscar vivenda é unha tarefa máis que pesada, inquietante, na que xoga un papel importante o azar (¿en que faceta da vida non o xoga?), o estado de ánimo de quen busca e as oportunidades que aparezan. Desta vez -a terceira xa- tivemos sorte e puidemos rompernos os cornos con dúas posibilidades moi diferentes, pero atraentes cada unha no seu estilo.
Ao final vai ser verdade que, se as cousas non se torcen, teremos casa en Ítaca.
É curiosa a relación que estableces coas persoas que che amosan as casas, algunhas francamente patéticas que che queren vender a prezo de ouro, mais ninguén intenta enganarte; hai o que hai e punto. Tamén é curiosa a relación que estableces con persoas que len o teu caderno, nas que provocas sensacións que descoñeces e expectativas que descoñeces aínda máis; non me podo queixar do recibimento que tiven en Ítaca, acugulado dun afecto inesperado que me soubo a mel. Á fin de contas estamos falando de seres humanos.
Ningún comentario :
Publicar un comentario